Goud

Ik moest een jurk aan. Zo'n strakke, chique. En hakschoenen. En een net vestje. Het was dan ook feest. Maanden voorbereid groot feest. Dus ging ik maar ineens all the way: kousenbroek, schmink, grote bloem in de haren. Ik was nog nauwelijks mij, doch klaar voor een groot feest. Chique, ook. Want een gouden bruiloft, daar mag je al eens een inspanning voor doen.

Ik hou wel van feest, nog meer van familie. Toch keek ik op tegen het gouden feest. Omdat het chique moest en ik dat niet ben. Het werd fijn, mijn zorgen voor niets. Ik speelde voor het eerst foutloos het snelle stukje uit Pachelbels canon in D (kleinkinderen met een instrument blijken toch nooit te ontsnappen aan het liedjes-spelen-in-de-kerk) en mijn broer wist voor het eerst -  en na wat nauwelijks extensieve repetitie was - in zijn gitaarbegeleiding te verbergen dat in mijn gememoriseerde partituur ergens een maat mist. Hoofdstuk kerk overleefd. Bomma en bompa en vooral die eerste - voor de goede vrede best belangrijk - tevreden. Nailed it.

Broer, zus, gitaar en viool

Dan kwam hoofdstuk handjes schudden en receptie. Met een na een tijdje pijnlijke glimlach om de lippen legde ik aan groottantes, achternichtjes, verre familieleden en iedereen die het me vroeg uit wie ik was, wie mijn ouders waren, en wat ik deed. In het leven. Want dat leek iedereen te interesseren. Met dank aan mijn loslippige bomma bleken de ondervragers vaak meer over me te weten dan ik over hen. Dan glimlachte ik.

Gelukkig kwam de verlossing snel. Het hoofdstuk tafelen. Met meer bestek dan comfortabel is. Gelukkig mocht in aan de kindertafel. Om "de klein" in 't oog te houden, aan de vraaggrage familieleden te ontsnappen en eindelijk ten volle van het feest en mijn geweldige nichtjes te genieten. Het eten was geweldig. Lekker, en met niet al te veel problemen ook vegetarisch. Chique wel. Maar ik trok me weinig aan van een tekort aan vorken en stak lachend de schuld op de zesjarige aan mijn zij. Bij de aanblik van het uitgebreide dessertenbuffet vergat ik überhaupt alle bestekperikelen.

Zes-held en ik

Het laatste hoofdstuk was er eentje van dolle pret en beetje zot. Ik bracht onze verkleedkist mee - een familiebinnenpretje, dat verkleden - zodat we deftig gekleed uit ons dak konden gaan in een prachtige on the spot gechoreografeerde versie van de bomma-en-bompa-style. Klonk vaag als Psy. Want dat wordt van kleinkinderen (ook die zonder instrument) verwacht, zo'n act. We deden het schaamteloos, met plezier en samen. Het gouden echtpaar was alvast in de wolken. Of de gouden ballonnen.

We stopten niet daar. Dolle pret en zot neigt bij ons altijd een goed gestoffeerd en lang hoofdstuk te worden. De verlaten speeltuin net buiten  chique trok meer aan dan "de klein" aan tafel houden. Dus trokken we eigenlijk te netjes gejurkt voor de gelegenheid naar buiten, voor het meest legendarische spelletje verstoppertje in het donker. J. - het liefje-van dat voor het eerst kennismaakte met onze knotsgekte - klom in een boom (hoog), ik wrong me in een veel te klein huisje (ook hoog, met een jurk) en mijn kleine zesjarige held verstopte zich helemaal alleen mijlenver bovenin een buisschuifaf (of is daar een woord voor dat minder klinkt alsof ik zelf stiekem zes ben?). En dat herhaalden we tientallen keren, schaterlachend (zij die al gevonden waren) en giechels onderdrukkend (zij die nog verdoken zaten).

't Was feest. En dolle pret ondanks chique. En stiekem wist ik dat wel, want dat is het altijd als we met de bende nichtjes en neefjes samen zijn.

Een bende. Prettig gestoord en al.