Hier kon ik wel aan wennen. In het zonnetje hoorde ik verhalen aan van drie dagen Werchtercamping. Twin Forks leverden aangename achtergrondmuziek - een fijne ontdekking! (ze lijken geen Spotifybestaan te leiden, maar niets is minder waar. Al dat leuks staat onder hun vorige groepsnaam Twin Falls. Dat koste me even de tijd om uit te vogelen. Als muziekgeek weiger ik me daar schuldig om te voelen) Voor de friends had de wei nog amper geheimen. Bij mij was het al wat langer geleden - het was warm en vakantie - dus ik liet me meetronen naar eetstandjes, bonnetjes, waterkraantjes en tenten.
Het optreden van Bastille was het eerste dat ik voor geen geld - ik had thans genoeg betaald om binnen te mogen - wilde missen. We waren het al snel eens: het moest een plekje goed vooraan worden. De exponentieel stijgende temperaturen in de Klub C konden ons niet op andere gedachten brengen. Ondanks de hitte placeerden we danspasje na danspasje en klapten, zwaaiden en zongen we steeds enthousiaster mee. Ik vond 't goed. Steengoed. En veel te snel voorbij ook. Was even zelfs de hitte (was het 50° intussen?) vergeten en genoot volop.
Enkele waterkraanbezoekjes en uitrustsessies in het gras met Tom Odell op de achtergrond later wrongen we ons opnieuw de tent in. Passenger stond op ons programma. De friends waren na een bezoekje aan Pinkpop lovend over zijn passage, dus de verwachtingen waren hoog - net als de temperaturen. Toch leek daaraan tegemoet komen geen enkel probleem. Vanaf minuut één was ik verkocht. Een kletskouserige man met een gitaar en een stem (en wat voor één!), meer had Passenger niet nodig om de hele Klub stil te krijgen. Muziek die wat met je lichaam doet, daar kan ik van genieten. Het optreden van Passenger was van die aard. Kippenvel bij dertig (veertig? vijftig?) graden: een beetje unheimlich. Halverwege de tent uitsluipen deed ik dan ook met pijn in het hart - damn you, werchter line up!
Niet dat we Passenger beu waren, integendeel. Maar Of Monsters and Men stond op ons te wachten in de Barn. En toegegeven: daar kwam ik voor. Hoe jammer het ook was dat we Let her go niet meer hebben kunnen horen, het was voor de goede zaak. Live is Of Monsters and Men immers nog talloze malen beter dan door koptelefoontjes die hun muziek verre van eer aan doen. Het meisje naast mij dat een optreden lang met zuur gezicht muisstil stond begreep ik niet. Ik kon dansjes niet bedwingen en zong luidkeels mee en het "een keer klappen, twee keer klappen" zal ik nog lang "Of Monsters and Men klappen" noemen. De afsluiter kwam veel te snel en nogal onverwacht. Ik vond 'm ook niet echt goed gekozen en wat traag, maar mijn Werchterdag was geslaagd!
Het ontbrak ons aan energie om voor Asaf Avidan alweer een tent in de duiken - dat doet zo'n warme dag en al je lievelingsoptredens in tenten met je - maar luisteren van in het gras en intussen afkoelen met een waterijsje deed vermoeden dat we toch echt wel een zalig optreden aan het missen waren. Note to self: in 't oog houden! Met Jake Bugg (ook best een gemiste kans, lijkt me) op de achtergrond waagden we ons aan een festivalavondmenuutje. Terwijl de zon langzaam achter de mainstage - waar ik gek genoeg nooit erg dichtbij ben gekomen - verdween, vertrok ik daarna stilletjes treinwaarts. Ik zal vast de slechtste festivalganger ooit zijn, maar trek me dat nauwelijks aan, want er stond 's anderendaags nog veel chiro en in de nabije toekomst weinig slaap te wachten. Ik zag de optredens die ik graag wilde zien, pikte hier en daar zeer fijne melodietjes mee, en genoot vooral van een heerlijke zomerdag met vriendinnen.
En dan vergeet ik vast nog de helft te vertellen. Ach, ik noem het maar een sfeerbeeld. En dat is best geslaagd. En misschien (her)schrijf ik nog eens verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten