Ik vertelde van de vele waterspelletjes die we konden doen, nu het weer zo mooi was - liet daarbij niet na enkele steken onder en over water te geven aan vorige bivakedities. Van het zwembadje dat het haast nooit zonder chiromeisjes moest stellen, van het glijden op de zwarte plastiek, het verfgevecht, het weglopen van waterpistolen. Ik vertelde van knutselen, koken, quizzen, ravotten, chiro beleven op z'n best. Van het prachtige kamp in het bos,de gevangen-en-weer-vrijgelaten kikker , het wandelen zonder zeuren, het zwemmen-om-proper-te-weken, de beentjes los op de foute party. En niet alleen de grondig voorbereide (en dus ergens wel te verwachten) dolle pret ging dagelijks de wereld van het wijde web in. Ik vertelde het huisfront ook over de pyjamamodeshow die onze kids vakkundig organiseerden, het dierenziekenhuis dat ze op - minstens even vakkundige - poten (die van rupsje ribbel, vooral) zetten, het ingenieuze plan om de vlag te stelen en natuurlijk over de zalige bivakkost die onze kookouders elke dag voor ons klaarmaakten. Zelfs het bivaktoneel dat we dit jaar in vooraf door mezelf gemonteerde filmpjes goten zwierde ik dag na dag online. Volgens mij waren de thuisblijvers vaak meer mee met het bivak dan sommige chiromeiden.
En toch... ik schreef zoveel en ook weer niets. Want wat had iemand eraan te weten hoe hard ik ervan genoot om mijn speelclubbertjes elke avond een verhaaltje voor te lezen. Hen te zien genieten als ze vlak voor het slapen hun hoogtepunten van de dag konden vertellen aan rupsje ribbel. Of hoe ik uitkeek naar de maaltijden. Niet voor het eten - daar kom je als leiding van de kleinsten amper aan toe - maar voor de gekkigheid aan tafel. Het toekomst voorspellen (volgens S. ga ik trouwen met ene potter en ga ik later een goede chiroleidster en zangeres worden), het spelen met de bekers (tot spijt van de oren van de kookouders), het knoeien en weer opruimen, het lek-je-mes-maar-af-dat-mag-in-de-chiro, en zelfs de afwas (waar steevast van begin tot einde het Nederlandse koningslied meegekweeld werd). Of hoe ik even intens gelukkig kon worden van ontbijten in het zonnetje - dat konden we! Er moet een of andere weergod mijn laatste goedgezind geweest zijn- van fruitsla in het zwembadje, van een onverwachte knuffel, een briefje in mijn bed, een stiekeme lach.
Ik schreef niet hoe al die kleine beetjes bivak me veel harder binnenkort-missen deden beseffen dan alle activiteiten bij elkaar. Want dat zou komen, dat missen. Ik keek dan ook op tegen de echte laatste - die wanneer je aan alle kids moet vertellen dat de chiro in september zal starten zonder jou. Ik vreesde tranen en willen-blijven, spijt-van-laatste-hoofdstuk of misschien zelfs ik-wil-meer. En toen was daar die laatste dalende vlag. En het was plots goed.
Ik zag helderder dan ooit waarom ik stopte en wat achter en voor me lag. Achter me een geweldige chirotijd - als lid en leiding -, duizenden - en voor een keertje overdrijf ik niet in mijn duizendgebruik - blije chiroherinneringen en dichterbij het beste bivak ooit, met een zalige bende speelclubbers die ik nooit zal vergeten en een heerlijke leidingsploeg die het de komende jaren gigantisch goed gaat doen. Voor me: nog o zo veel chiroherinneringen om aan de lijst toe te voegen, uitdagingen van formaat bij de 'grote chiro en de kans om nog veel te groeien. In chiro en mezelf.
En het was plots goed.Geen traantjes of verdriet, enkel dankbaar voor wat was en nog zou komen. Laat die vlag maar neer. En zing van daal nu. Of beter nog: CH, CHI, CHIRO, we zijn een toffe bende, we zijn van de CHIRO!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten