Ik leefde de voorbije weken voor de chiro - nog meer dan ik dat normaal doe. Van 's morgens wakker worden, chirorokje aan, fiets op en naar de chiro over thuiskomen en nog wat verder chirowerken tot zelfs in chirorok naar Werchter. Ik zette alles op alles om van mijn allerlaatste bivak een knaller te maken. Want 't is de laatste - en dat besef groeide bij elk stapje in de voorbereiding, aangewakkerd door dat dubbele gevoel van wel-willen-genieten-van-nu maar toch ook een beetje spijt van bijna-voorbij. Ik beleefde intussen ook best wel wat blogwaardige dingen. Maar tijd om stil te staan en te schrijven was er nauwelijks. Want we moesten door. Dat bivak kwam eraan en er was nog zoveel te doen. Zoveel voor te bereiden, zoveel te knutselen, zoveel te monteren (dit jaar doen we ne keer zot en vervangen we onze dagelijkse toneeltjes door filmpjes à la Man Bijt Hond) zoveel in te pakken, klaar te zetten. Voor de laatste keer.
En nu zit 't erop. De camion is geladen, de koffers gepakt, de voorbereidingen afgedrukt, de filmpjes op youtube gesmeten. Dat nog-maar-één-nachtje-slapen kom heel dichtbij. Nu kunnen we echt beginnen aan de laatste. En kan ik voor 't eerst in mijn chiro-overdrive-hoofd naar woorden zoeken. Want stiekem kijk ik erg op tegen de laatste. De laatste avond. Het laatste kampvuur. De laatste keer speelclubknuffels en vertellen voor het slapengaan, de laatste keer troosten, briefjes helpen schrijven, was sorteren, chiroboterhammetjes smeren, zot doen op de pyjamafuif. De laatste keer lieve briefjes op je bed, speelclubproblemen in een handomdraai oplossen, samen fantaseren, vergaderen, die laatste kilometers doorzetten op eendaagse, lachen met de kookouders. De laatste keer opruimen, poetsen, de inhoud van het bergkot op de camion tasten - en er weer af, en op en af.
De laatste. Weten dat 't dan echt voorbij is valt nu al moeilijk. Want hoewel de beslissing lang geleden en weloverwogen gemaakt is en er ook na dit chirohoofstuk nog genoeg zullen volgen, zit er zoveel chiro in me dat ik soms twijfel of het zonder chirozondagen en jaarlijkse dosis bivak zal lukken. Toch weet ik dat ik me vanaf morgenvroeg tien uur smijt, en dat ik in het bivakritme geen tijd ga hebben om lang stil te blijven staan bij de laatste. De intussen bekende chiro- en bivakrollercoaster levert me over tien dagen moe maar heelhuids en voldaan af met weer een fantastische verzameling chiroherinneringen aan de laatste op zak. En vooral: 't is zo geweldig goed geweest die voorbije zeven jaar als leidster - en nog steeds! Ik geloof wel in stoppen op een hoogtepunt. En dat hoogtepunt gaan we vanaf morgen samen met de hele leidingsploeg, kookploeg en kids tien dagen lang opbouwen. Dat 't maar een waardig afscheid wordt!
En hoeveel onvermijdelijke traantjes het kampvuur net niet zullen blussen... da's blognieuws voor over tien heerlijke bivakdagen. Want als je 't mij vraagt, zal het nog heeeeeeel lang CHIRO blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten