Amabileum

Ik plofte achterover in het gras, de gloed van het kampvuur nog dansend op m'n knieën, een fleeceje om m'n schouders, de sprietjes kietelend aan m'n wangen. Amahoro zong. Stuurde klanken en gitaren de voor het eerst zwoele nacht in. Ik tuurde, staarde sterren na. Zocht zonder illusies op vinden grote en kleine beren. Genoot met volle teugen en jenever. Wilde helemaal nergens anders zijn. Wilde dat al een weekend lang niet. Dacht sterrenstarend en een beetje tollend terug aan twee heerlijke zonovergoten Ama-dagen.

Vrijdag was thuiskomen op de Hoge Rielen, genieten van een geurend bos in de avondzon en een beetje stress in de keuken. 't Was ook fruitsla - veel, lekker! - , pastaslaatjes en net geen dansende dirigent op tafel. 't Was knutselen, interieur design en radio 2. 't Was vooral met huidig Amahoro alles tiptop in orde maken om zaterdag de bende oudleden te verwelkomen. 't Was samenwerken van de beste soort. Yes, we can!

Zaterdag was zon, zwierige rokjes en blote voeten. 't Was Vickykubb, bakfietsfietsen en net geen meerwolven. 't Was spelen om te winnen en intussen bewijzen dat meisjes ook kaart kunnen lezen. 't Was alleen-maar-valsspelen-als-we-het-niet-wisten, neerploffen in het gras en zonnestralen stelen. 't Was samen zingen, dansen, rennen achter partituren. 't Was even stil worden bij zoveel moois... 't Was een muzikaal reisje doorheen 20 jaar Amahoro, hemels begeleid. 't Was verse pizza uit de oven-op-wielen, smikkelen, smullen en een beetje knoeien. 't Was guitige kinderlachjes en wat bang van de hond. 't Was rust en fijn en oh zo blij. En dan was 't donker. Bleken nachten korter dan mijn moe, kampvuur warmer dan mijn thuis vergeten jas. En omdat het kan: 't was incommensurabel. En ik wilde helemaal nergens anders zijn.

Ik schreef nog nooit over Amahoro, besef ik nu - schaam me daarvoor een beetje, ook. Maar ik maak 't goed. Zo goed als het Amabileum. Want dat geweldige koor waar ik elke donderdag dolle pret beleef bestaat al 20 jaar. Feest! Weekend! Feestweekend!