Gedichtendag

Ik keek uit.
Reikhalzend.
Gedichtendag.
Kijk alweer uit - nog één, en nog één.
Eerst even nu: muziek!

't Schijnt dat "poëzie en muziek altijd al nauw met elkaar verbonden zijn geweest." - wist ik al lang, joh. En dan schrijven ze er nog wat achter van "poëzie swingt en jivet, ontroert en vervoert, rapt en rockt als nooit tevoren." Ik neem het maar aan. Dat van nooit tevoren, dan. Stiekem hoorde ik altijd al muziek in verzen, poëzie(r)tjes in do-re-mi-fa-sol.

En speciaal voor vandaag haal ik een favoriet uit de kast. Nee wacht, dat zeg ik niet goed. Het zijn er twee, zelfs drie. Die eerste was Claus. Hij fabriceerde in 1979 samen met componist Steef Verwee een muziekproject. Mira en Jenne Declair vervolledigen het rijtje. Zij hernemen Claus' Liefste Ellendeling. Het belooft een bescheiden maar prachtig poëzieconcert te worden. Over enkele weken ga ook ik kijken, luisteren, opnemen en genieten - I'll keep you posted.

Eerst even nu: muziek! Poëzie!
Een niet eerder gepubliceerd Clausje.
En wat Mira en Jenne.
Gedichtendaggenieterij.

De nacht

De nacht was lang, dagenlang,

zo lang heb je mij bemind

lang als een laken dat waait

in een zachte winterwind - in onze nacht -

O, hoe je naar mij loerde

"hoe krijg ik haar de koffer in ?"

las ik in je koele ogen

en ik pakte mijn koffer uit - in onze nacht -

Je moest om mij lachen, schoft

want ik was zo verlegen

maar zelf rookte je veel te veel

en ik zag je handen beven - in onze nacht -

Ik voelde je handen beven

toen ze mijn heupen streelden

en ineens was het gemeend

het spel dat wij speelden - in onze nacht -

Zoals jij was er geen ander

als jij heeft niemand mij gezien

als ik nu in de spiegel kijk

zal ik mij met jouw ogen zien - in onze nacht -

Een witte nacht als in Zweden

soms lag je stil als een dode

ik vroeg : moet je niet slapen ?

je zei : later, onder de zoden, niet ? - in onze nacht -

Toen plooiden we in elkaars armen

konden niet eens meer geeuwen

de zon groef lijnen rond je mond

hoorde je de pauw nog schreeuwen ? - in onze nacht -

En je lachte nog lang naar mij.

Ik dacht : hij is blij met mij

en toen, mijn schat, liet ik je vrij

en toen snurkte je met mij - in onze nacht -

Hugo Claus

Koelkastpoëzie (4)

Haar giechelheid

borrelt ongeremd op.

Ze roost, bloost, smelt,

verloren in verrukking.

Weet zijn dans dichtbij

als sluimerende schittering,

gedroomde glimlach.

In de naakte nacht

zoent hij zilver

huivering.

Uitgeslapen

Theetasjesgewijs
Vang ik slaapjes
Nu de kersengaard
begint
te donkeren

Je brengt me
in de war
ik jou(w)
kijkgrage vingers
in mijn haar

Als jij mij
en ik jou
...

Maar eerst
een beetje

Slapen.

Pannenkoekenkerkhof (2)

P adampap tsj! (beeld je een trommel in) Het is me eindelijk gelukt!
A l pannenkoekenbakkend bereikte ik vandaag een eerste primeur van 2013!
N iet dat ik het ooit verwacht had, maar goed:
N ieuwe verrassingen zijn altijd wel fijn.
E t voilà...
N iemand kan het nu nog ontkennen: ik ben een
K ers-op-de-taart-
O f-misschien-wel-neusje-van-de-zalm-
E ffectpannenkoekenflipper (en dát zouden ze beter in Van Dale zetten)
K ijk, het ging ongeveer zo:
E en moment staarde ik, de angst in de ogen, naar de pan,
N iet veel later vloog daar zomaar zonder problemen,
K nalprestatiegewijs een pannenkoek door de lucht
E n meer nog: ik ving 'm intellegant op!
R oem en lof kunnen nu niet uitblijven, dunkt me
K aartjes en felicitaties: één adres!
H elemaal als je denkt aan de vorderingen die ik maakte.
O vertuigd? Kom gerust eens eten!
F lip flop en hop! Op naar de volgende stapel.

Kotbazigheid

Bericht aan kotbaas: Doe dat niet meer!

Ik had het - akkoord, niet heel erg briljante - plan opgevat om dat-boek-voor-die-paper vanuit mijn bed te lezen. Lekker warm ingeduffeld, muziekje in de oren, pittenkussentje en tasje thee bij de hand, knoert van 300 pagina's op mijn schoot. Aangenaam. Comfortabel. Huiselijk, haast. Opgepast, echter. Dit zou de indruk kunnen wekken van een tafereel bij valavond. Helaas, geen excuses: het was midden in de dag.

Bij elke omgedraaide pagina schuif ik verder onderuit. Nog voor pagina vijftig verlies ik het indommelend gevecht met dutjes. Enkele midden-in-de-dag-delen sluipen me onopgemerkt voorbij. Onbezorgd dagdromen, dat kan van tijd tot tijd deugd doen. Het gestommel en gebonk krijgt een plaatsje in mijn droom. Het gemorrel van de sleutel in het sleutelgat is minder compatibel. In een slaperige waas komt het wie-wat-waar-besef maar met mondjesmaat.

Tot het plots glashelder wordt. Om god-weet-welke reden staat de kotbaas voor de deur. En ik sliep - slaap nog half - en kan dat feit bovendien niet verbergen. Momentje, roep ik rijkelijk laat naar de deur. Pogingen de slaap uit mijn haar en ogen te wrijven zijn vergeefse moeite. Ik onderneem ze dan ook niet en struikel naar de deur.

Was ik even ervoor geschrokken, dan doet de beste man voor de deur er nog een schepje bovenop. Hij had me allicht niet thuis verwacht, al helemaal niet in deze staat. Brengt iets uit van ik-jij-euh-ik-moest-nee-sorry-ik-kwam-eigenlijk-maar-even-euh-goh-sorry-voor-het-storen-en-nog-wat-onbeduidends. Ik geneer me slechts lichtjes, comfortabel schuilend achter examenexcuses. Hij druipt duidelijk wel gegeneerd af.

Het zal 'm leren.
 Slapende studenten wakkermaken... Dat doen zelfs honden niet!

Bibboekenboodschap

Een bibboekenboodschap. Daar droomde ik altijd van. Dat je dan een boek uit het rek neemt en dat 't dan op magische wijze openvalt waar het briefje zit. Met de geheime boodschap van een of andere belezen boekenridder, dat spreekt. Of ie me dan uitnodigde voor een spannende graalqueeste, zijn eeuwige liefde voor me verklaarde, of eigenlijk vrij weinig verkondigde met veel woorden, dat maakte me dan al niet veel meer uit. Ik had tenminste een bibboekenboodschap gekregen.

Vandaag zat ik daar. Me te ergeren (nee, facebook, er is niet 'nog iets leuks gebeurd'. Het. Zijn. Examens.) Wat taalfouten te verbeteren in mijn cursus (mezelf 3 - de prof 9). Te lachen met mopjes die ik tijdens de les maakte voor mijn studerende zelf ("Hij doet weer vaag, maar schreef het netjes op op pagina 56, daarom stop ik nu even met noteren", "Als je dit snapt tijdens het studeren, mag je even pauzeren") En vooral: een beetje dood te vriezen (blijkbaar was er sneeuw op komst, dat hoorde ik pas later). Plots besefte ik: ik moet hier weg. Even een frisse neus halen. Legaal pauzeren.

Want wat prijkte daar bovenaan mijn to-do-lijstje? Juist, langs de bib passeren. Het ellenlange lijstje te-zoeken-boeken verzekerde me voldoende ontsnappingsmogelijkheid. En dus dook ik - voor de verandering - de boeken in. Trippelde tussen de studerende collega's van rek naar rek, een letterqueeste. Ik was best trots op mezelf. Slaagde er sneller dan anders in het nummertje-lettertje-lettertje-nummertje-systeem van plaatskenmerken te doorgronden en vond aan een razend tempo mijn begeerde - nu ja, lichtjes gedwongen gezochte - literatuur.

Uit nieuwsgierigheid sloeg ik een van de boeken open (Vlaams leesboek: poëzie, proza en literair essay. Catchy, toch). Nog net geen zwaar aangezette orgelmuziek. Maar wél een magische knieval. Op een pagina over torenvenstertjes (welja, brede interpretatie van de inhoud) vond ik mijn eerste bibboekenboodschap. En wát voor één... Een bloemetje. Voor mij - dat neem ik dan maar even aan. Graalqueeste geslaagd, poging tot pauze ook. De prinses in mij weer even gekroond. Mijn examenhumeur voor minstens een paar dagen opgeklaard, net als de in een zalig winterzonnetje badende hemel toen ik glimlachend de bib achter me liet.

Het bloemetje heb ik weer verstopt in een ander boek. Voor de volgende prins(es) die even een opkikkertje nodig heeft.

Tijd van het jaar

Het is weer die tijd van het jaar.

Nee, niet die van goed voor(in)genomenheid. Daar doe ik al jaren niet aan mee. Die tijd van honderden ideeën. Van he, als ik dit eens... en oh! ik kan misschien... Die tijd van creatieve uitspattingen, van kriebelende vingers, van zoveel zin om te barsten. Die tijd van ja! nu!

Die tijd van eigenlijk geen tijd.

Van steek je creativiteit maar in het kleurenschema waarmee je je cursus markeert. Die tijd van creatieve woorden horen in een paper. Wetenschappelijk, liefst. Met veel statistische significantie. Die tijd van pyjama tot de middag, handen in het haar en binnesmonds of luidkeels (sorry kotgenoten) gevloek. Die tijd van bleh en bah en nog een pagina.

Die tijd van ga eens aan het het werk.

Van duik nu in dat boek, steek het in je hoofd. Die tijd van warriger dan anders, maar het mag. Van cornflakeslunch, en enkel groenten eten in de resto. Die tijd van tweeuurtjes, drieuurtjes, vieruurtjes of even naar de bib. Als er maar pauze is. Die tijd van bye bye bioritme, welkom ochtendhumeur en nog een pagina.

Die tijd van bijna lesvrije week.

Maar ook van ik doe lekker toch wat ik wil. Van ik schrijf ideetjes op post-its en behang de muur. Die tijd van lijstjes, voor als ik weer tijd heb. Van dwalingen van gedachten, van feestjes in mijn hoofd. Die tijd van zonder een goed muziekje kan je niet werken. Van ontdekkingen (Eureka! Dankjewel, Spotify!) en dwaalsporen en nog een pagina.

Die tijd van eigenlijk zeeën van tijd.
Om te verprutsen.
Vakkundig.
Statistisch significant.
Krijg ik nu een 10?

Eftelig Nieuwjaar

Er waren prinsen en prinsessen, draken en wolven, fijne kriebels en vuurwerk, vlagen regen en bakken wind, paddenstoelenmuziekjes en een fonkeling, dromen op de vlucht, mijn vriendinnen en ik. Er was de Efteling. En het was een gelukkig nieuw jaar!

En voor ik het vergeet: Gelukkig Nieuwjaar, lieve lezer!

Peter & de Wijze Wijven

Boem. Baf. Bonk. Trippel trippel trippel. Een klein neusje tussen de deur, gevolgd door een guitig gezichtje. Stilzwijgend, met nog wat voorzichtige verlegenheid, maar ook onmiskenbare vastberadenheid staart de vijfjarige portier ons aan. Ze giechelt ondeugend. In één beweging zwier ik haar over mijn schouder en wens haar al kietelend een vrolijk kerstfeest.Want meters mogen dat. "Hebben jullie ook cadeautjes bij?" vist ze tussen twee lachjes door. Met beide voeten op de grond is de grote mand beter zichtbaar, een antwoord op haar vraag. En terwijl de kleine meid de pakjes maar amper naar de boom weet te slepen begroeten wij de rest van de familie. Van kusje hier, kusje daar, 'ja bomma, dat is een nieuwe jurk', 'nee het was niet druk op de baan' en 'zalig pasen' - een kerstklassieker intussen.

Een fiere meter

Al snel word ik meegetroond naar tafel 4. Tafel 4? Ik kijk mijn metekindje niet-begrijpend aan. "Papa heeft een quiz gemaakt, en hier gaan wij straks winnen." Haar zelfverzekerdheid is vertederend. (En een ietsiepietsie verontrustend.) Feestjes zijn nooit saai in onze familie (flitsen voor mijn ogen: vol enthousiasme opgevoerde zelfverzonnen musicals, verkleedpartijtjes in bomma's kleerkast, uit de hand gelopen spelletjes verstoppertje,...). En zijn het niet de kleinkinderen die leven in de brouwerij brengen, dan zijn er altijd bomma en bompa. Hij altijd te vinden voor een grapje (Ik? Ik heb een sprookjeshuwelijk! Ik ben dan ook met een heks getrouwd), zij altijd net dat tikkeltje te naïef (dat kerstconcert van de eerste vier noten van stille nacht op het orgel hoeft nu niet per se nog een keer, bomma). Ik hoed me dan ook voor kerstgequiz, het kan alle kanten uit. Maar goed, het voordeel van de twijfel.

En terwijl metekindje Katelijne vooral werk maakt van het uitdagen van de andere ploegen (wij gaan toch winnen!), proberen papa, mijn tante en ik (Peter & de wijze wijven, voor de slechte verstaander) er het beste van te maken. Met al dat gestoef van ons jongste teamlid hebben we wat te verdedigen. Bomma verkondigt luidkeels bij elke vraag hoe oneerlijk het is dat ze het antwoord niet weet, mijn nichtje valt bijna in zwijm bij een vraag over One Direcetion, en voor bompa mogen alle vragen gerust drie keer gelezen worden, met een megafoon. Het is dolle pret. De gastheer en quizmaster bleek de perfecte familiequiz in elkaar gestoken te hebben. Niet te lang, niet te kort, niet te makkelijk en niet te moeilijk. Vragen voor jong (Hallo, K3?), gokkend (het famillielid met de meeste facebookfans?), doordenkend (iets met paarden in de nacht) en oud (het kookboek van de boerinnenbond?).

Peter en de wijze wijven ft. kerstmenu

Enkele rondes en gangen heerlijk eten later slepen we dan toch de overwinning in de wacht. Het competitiebeest in mij juicht, bomma klaagt dat de vragen te moeilijk waren. Katelijne begint terstond een zegerondje, ik doe vanbinnen een beetje mee. Ik gok zo dat de andere ploegen ons een onuitstaanbare winnaar vinden. Maar van vijfjarigen wordt dat gelukkig aanvaard. En tweeëntwintigjarigen genieten in stilte.

En voor ik het vergeet: vrolijk kerstfeest, lieve lezer!