Maar ik ben geen eskimo, en ook geen schilder. Ik heb maar één woord voor blauw. Het ene blauw is het ander niet, zoveel is me wel duidelijk. Het ene is licht, het andere wat donkerder. Soms is het grijzig of gelig. En is het allemaal wel blauw? Verblind door de zon is tinten uitmaken ook niet altijd een sinecure.
Het ene strandje is het andere ook niet, zoveel is me wel duidelijk. Zachtronde witte steentjes leiden je het helblauwe water in aan de ene kant, aan de andere kant waag je je leven op een glibberig stenen trapje. Drie meter verder moet je dan weer van prachtige rots tot prachtige rots springen om vervolgens vast te stellen dat de verkoeling toch nét buiten springbereik ligt.
En die visjes... ze lijken allemaal recht uit 'De mooiste vis van de zee' gedoken. Schitterende schubjes in het door het water gebroken zonlicht, sierlijke vinnen en haast nooit alleen maar steeds in groep op zoek naar die ene tint blauw waar het fijn vertoeven is.
Dan zwijg ik nog over de verschillende winden. Een zachte zeebries om twee uur, een zwoele zucht om drie uur, een beetje verfrissing om vier uur, een rilling veroorzaakt om vijf uur en de belofte van onweer rond de klok van zes. Dat alles begeleid door heerlijk dansende zonnestralen, een geur die ik niet echt kon thuisbrengen maar die me wel zwevend deed verlangen naar meer en een steeds onvoorspelbaar veranderend panorama op het terras.
Achja... ik heb te weinig woorden voor de natuur... Maar ik weet wel dit: Croatia, I'll be back!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten