Brains travel on bikes

Zelfverzekerd staarde ik uit het raam, terwijl ik mijn busabonnement weer wegstak. Een prachtig laat zomerzonnetje hulde de tuin in helder geel, bloemen en planten ruisten behaaglijk in een licht briesje. De kat van de buren had zich languit uitgestrekt over onze tuintafel, en vogeltjes vlogen af en aan. Het vooruitzicht van een overvolle en allicht van schoolkinderen uitpuilende bus richting station had me doen huiveren. Maar wacht… Het is (nog even) vakantie! Ik heb (nog even) wat tijd! De zon schijnt (nog even)! Het besluit van een fitte fietstocht was snel genomen.

Al minstens even zelfverzekerd stapte ik in t-shirt naar buiten. Slecht idee, zo bleek. Ik ruilde de veilige warmte van binnen onwetend voor een bibberend septembertemperatuurtje. Bedrieglijk, want vanachter het glas leek het buiten aangenaam zomerend. Zou de herfst er dan toch onverbiddelijk aankomen? Vooruit, dan maar een trui aan, sjaal en jas voor de zekerheid in de fietstas. Zon was er nog steeds in overvloed, en lekker ingeduffeld was ook de temperatuur uiterst genietbaar. Et alors: muziek in de oren en lustig trappen!

Hé, wat is dat? Voel ik een druppel? Ik kijk om me heen: stralende hemel, enkel een paar witte wolkjes. Ik beeldde het me vast in. Drie meter verder: druppel druppel druppel. Maar ook: oogverblindende zon. Al fietsend slaag ik erin mijn zonnebril (thank God dat ik die nog bijhad) op te diepen uit m’n tas. Opnieuw speur ik de horizon af naar de wolk die verantwoordelijk moet zijn voor de steeds heviger druppelende bizariteit. Dilemma: stoppen en jas aantrekken? Of doorfietsen en hopen dat die onzichtbare wolk snel uitgeregend is?

Doe mij maar optie 2 dan, met een beetje geluk is er nog wat tijd over voor blitzbezoekje aan de bib, bedacht ik me plots. Als vanzelf zette ik een tandje bij, een versnellinkje hoger, wat vaart erachter – de bib als kersvers doel. Zelfs de hevig opstekende tegenwind bij brug 1 en de tegenvallende lengte (en hellingsgraad) van brug 2 ontnamen me het fietsplezier niet.

En toen ik met een nieuwe portie leesvoer onder de arm de bib uitwandelde flitste daar voor mijn ogen het geschenk van de dag: een overvolle, van schoolkinderen en sip kijkende mensen uitpuilende bus. In de file. Prijs ik me even gelukkig dat ik dat tafereel vanaf mijn fietsje kon gadeslaan! Ruim op tijd hoorde ik de vertrouwde stem van de stationschef over het peron schallen: Spoor 5, de IC-trein naar Antwerpen Centraal komt over enkele ogenblikken aan op spoor 5. Deze trein stopt in… Ik vleide me met een big smile nog ‘enkele ogenblikken’ neer in een plasje zon.