How to open a new book

Kwam dat even van pas, tijdens die eerste schoolweek! Een hele stapel kersverse boeken die vakkundig geopend moesten worden. Het resulaat? Watch and learn:

En merk vooral op: iemand is al flink begonnen! (wat was dat dan met dat half gewonnen?)

Van voor naar achter van links naar rechts

Stating the obvious: de verkiezingen komen er weer aan. De veertien-tienpaniek lijkt overal in het straatbeeld toe te slaan. Levensgrote portretten duiken op op elke straathoek en brede smiles vergezeld van flauwe slogans zijn onvermijdelijk voor eenieder die zich buiten waagt. Anonieme onopvallende huizen bekennen plots kleur. Ongeacht hun plaatsing in de openbare ruimte, kan je in een oogopslag bepalen welke huizen rechts dan wel links zijn. Zo weet ik sinds deze week dat in dat huis op de hoek N-VA-stemmers (de kracht van de verandering, schijnbaar) wonen, dat drie huizen verder (aan de rechterkant van de straat) het links overheerst, en dat twee straten verder iemand opkomt voor Groen.

In Hasselt wordt het helemaal te gek. Stiekem prijs ik me gelukkig dat ik er niet moet gaan stemmen. Geen traditionele partijen op de lijst, maar zogenaamd ‘veelzeggende’ nieuwe vondsten, spotte ik vanop mijn stalen ros. OpenVLD gaat er door het leven als ‘Groei’, Helemaal Hasselt koepelt  Sp.a en Groen en LDD verstopt zich achter “Leefbaar Hasselt”. Het links-rechts spelletje krijgt dan ook een extra dimensie op het Hasseltse grondgebied (/fijne bezigheid op de fiets!).

Ook de sociale netwerksites puilen uit van verkiezingskoorts. Resultaten van stemtesten zweven voorbij, opiniestukken worden gelinkt, geliked en gedeeld en dat ene klasgenootje uit het middelbaar blijkt op te komen voor Open VLD (en in een ‘ik-ga-naakt-bij-zoveel-stemmen-nee-toch-niet’-schandaal verwikkeld te zijn). Uiterst amusant, als je ’t mij vraagt.

Ook ik droeg (ook in de tegenwoordige tijd) mijn steentje bij: ik volgde (ook in de tegenwoordige tijd) het lokale verkiezingsnieuws op deredactie.be en legde (een beetje overbodig, laten we eerlijk zijn) de sociale stemtest af. Geen verrassingen in de uitkomst, integendeel. Laat het prachtig overheersende (niet-verkiezingsgerelateerde) groen in onze voortuin(aan de linkerkant van de straat) alvast een kleine hint zijn…

Twijfel maar

Twijfelaar
Geniet nou maar
Er is altijd
Altijd
Leven

Twijfelaar
Vertrouw nou maar
En blijf altijd
Altijd
Jezelf

Twijfelaar
Praat nou maar
Je vindt altijd
Altijd
Woorden

Twijfelaar
Wacht nou maar
Het komt altijd
Altijd
Goed

Twijfelaar
Slaap nou maar
Er is altijd
Altijd
Misschien

Brains travel on bikes

Zelfverzekerd staarde ik uit het raam, terwijl ik mijn busabonnement weer wegstak. Een prachtig laat zomerzonnetje hulde de tuin in helder geel, bloemen en planten ruisten behaaglijk in een licht briesje. De kat van de buren had zich languit uitgestrekt over onze tuintafel, en vogeltjes vlogen af en aan. Het vooruitzicht van een overvolle en allicht van schoolkinderen uitpuilende bus richting station had me doen huiveren. Maar wacht… Het is (nog even) vakantie! Ik heb (nog even) wat tijd! De zon schijnt (nog even)! Het besluit van een fitte fietstocht was snel genomen.

Al minstens even zelfverzekerd stapte ik in t-shirt naar buiten. Slecht idee, zo bleek. Ik ruilde de veilige warmte van binnen onwetend voor een bibberend septembertemperatuurtje. Bedrieglijk, want vanachter het glas leek het buiten aangenaam zomerend. Zou de herfst er dan toch onverbiddelijk aankomen? Vooruit, dan maar een trui aan, sjaal en jas voor de zekerheid in de fietstas. Zon was er nog steeds in overvloed, en lekker ingeduffeld was ook de temperatuur uiterst genietbaar. Et alors: muziek in de oren en lustig trappen!

Hé, wat is dat? Voel ik een druppel? Ik kijk om me heen: stralende hemel, enkel een paar witte wolkjes. Ik beeldde het me vast in. Drie meter verder: druppel druppel druppel. Maar ook: oogverblindende zon. Al fietsend slaag ik erin mijn zonnebril (thank God dat ik die nog bijhad) op te diepen uit m’n tas. Opnieuw speur ik de horizon af naar de wolk die verantwoordelijk moet zijn voor de steeds heviger druppelende bizariteit. Dilemma: stoppen en jas aantrekken? Of doorfietsen en hopen dat die onzichtbare wolk snel uitgeregend is?

Doe mij maar optie 2 dan, met een beetje geluk is er nog wat tijd over voor blitzbezoekje aan de bib, bedacht ik me plots. Als vanzelf zette ik een tandje bij, een versnellinkje hoger, wat vaart erachter – de bib als kersvers doel. Zelfs de hevig opstekende tegenwind bij brug 1 en de tegenvallende lengte (en hellingsgraad) van brug 2 ontnamen me het fietsplezier niet.

En toen ik met een nieuwe portie leesvoer onder de arm de bib uitwandelde flitste daar voor mijn ogen het geschenk van de dag: een overvolle, van schoolkinderen en sip kijkende mensen uitpuilende bus. In de file. Prijs ik me even gelukkig dat ik dat tafereel vanaf mijn fietsje kon gadeslaan! Ruim op tijd hoorde ik de vertrouwde stem van de stationschef over het peron schallen: Spoor 5, de IC-trein naar Antwerpen Centraal komt over enkele ogenblikken aan op spoor 5. Deze trein stopt in… Ik vleide me met een big smile nog ‘enkele ogenblikken’ neer in een plasje zon.

In de categorie...

In de categorie ‘dingen waar je eigenlijk niet zo blij van hoort te worden’ ontdekte ik vandaag:

  

1) Kerstliedjes in de zomer

Heerlijk verfrissend om je muziek eens op shuffle te laten afspelen, en dan plots kerstliefjes voorbij te horen fladderen. Vreemd genoeg kreeg ik de sterke drang om luidkeels mee te kwelen, gepaard met een intens verlangen naar de kerstdagen. In de zomer. What’s happening to me?

2) Kindersurprises

Jarig, dat was ik pas. En ik kreeg, volledig leeftijdsaangepast, een kindersurprise. Toegegeven, chocolade is altijd een reden om een gat in de lucht te springen. Maar dat speelgoedje… Wat was het fijn om dat nog eens in elkaar te wurmen (Ja, wurmen. Met kindervingers ging dat precies toch net iets makkelijker).

3) Blauwe plekken

Ik viel. Intussen alweer even geleden, maar blauwe plekken hoorden toen blijkbaar niet tot de mogelijkheden. Tot ik vanmorgen opstond, en – ruim een week later – twee prachtige blauwe plekken spotte. Beat that, iedereen die me niet geloofde! Het deed lekker wél pijn!

4) Mijn grafisch rekenmachientje

Vier jaar lang moest ik het afstaan aan mijn zus, nadat het vier jaar lang mijn trouwe steun en toeverlaat was geweest. Haast blindelings kende ik mijn weg op het briljante kleinood. Deze vakantie werd het arme ding op weer op mijn kamer gedumpt, bedankt voor bewezen diensten door zusterlief. Zelf had ik het niet meer nodig – dat komt ervan, als je talen studeert. Tot vandaag. Dolblij diepte ik mijn TI83+ op uit een bijna vergeten schuif en ik ging aan de slag!

5) Een platte chocotoff

Ik zocht eigenlijk mijn gsm. Die vond ik jammer genoeg niet. Tot… wat flikkerde daar? Was dat een… Nee! Ja? Toch! Een chocotoff die duidelijk al langer dan vandaag in mijn tas zat. Hij zag er niet uit. Maar wat smaakte hij heeeeerlijk!

6) Een regenboog

Oké, ja, daar mág je gewoon blij van worden.

Intelegantie

Ik verzon een woord!  Oké, nee, ik moet S. ook wat krediet geven. En een toevallige lapsus linguae verdient allicht ook wat eer. Zodus: wij verzonnen een woord. Nu al verkozen tot woord van het najaar (In de jury? Mezelf). En wat mag dat woord zijn, hoor ik u vragen? Het ging ongeveer zo: ik wilde wat zeggen, allicht iets elegants en intelligents. Wat er uit mijn mond kwam was heel inteligant. En zo werd mijn intelegantie geboren.

Een kleine suggestie alvast voor de volgende editie van de dikke Van Dale: in·te·le·gan·tie (de; v). Het bedenken van een betekenis laat ik over aan  intelegante lexicografen. Al voel ik me sinds de uitvinding zelf ook behoorlijk intelegant. Je eigen woord bedenken is ook best intelegant, natuurlijk. En als Van Dale niet bijt, dan kan intelegantie alvast in het Lexicon van Lotte's woorden. Binnenkort in de boekhandel, allicht.

(Bad) Luck(y) Lotte

Ken je Brian? Bad Luck Brian? De eerlijkheid gebied me te zeggen dat de arme jongen me tot vorige week ook onbekend was. Tot mijn lieve vriendin C. me er attent op maakte dat mijn landing op Kroatische bodem gepaard leek te gaan met een transformatie in Brian. Nu ik hem eindelijk kon googelen, hoop ik voor haar dat ze op een conceptuele in plaats van een fysieke gelijkenis doelde. Ongelijk kan ik haar echter niet geven. Het geluk stond niet aan mijn kant de voorbije week...

*Ga je op vakantie naar een land waar het al twee maanden bijna veertig graden en zonnig was, krijg je een bibberende portie regen over je heen.
*Ben je op weg naar de zee voor een midnightswim, struikel je over dat ene donkere trapje (on a totaly related topic) met als gevolg een zeer onaangename ontmoeting met de Kroatische grond.
*Val je heel hard (doch elegant), worden je benen maar niet blauw (en probeer pijn maar eens uit te leggen zonder zichtbaar bewijs)
*Vraag je in je hotel naar EHBO, bieden ze je een spray voor de navelstreng van baby's aan. (toegegeven: ik vroeg me af of daar dan zoveel mensen bevallen...)
*Verheug je je op een boottochtje naar Venetië, kan de boot niet uitvaren door het slechte weer en beland je op een bus.
*Wil je alsnog dat boottochtje goedmaken met een rondvaart rond het Brijuni National Park, vries je bijna dood op de boot (en dat rijmt)
*Kijk je uit naar 'The Gladiator' op de Kroatische televisie, blijkt dat je kennis van de dagen van de week in het Kroatisch toch net tekort schoot. Was dat nu vrijdag of zaterdag?
*Speel je minigolf. Ja, dat klopt zo wel een beetje, speel je minigolf, punt. (en dan nog wat met ooghandcoördinatie en een weigering van de bal om in de hole te vallen)
*Bestel je een taxi om je op tijd naar de luchthaven te brengen, krijg je te horen aan de receptie "He took the wrong girls". (for the reccord: het vervolg hiervan is gelukkig niet 'wil je naar huis gaan, mis je je vliegtuig'.)
*Neem je de trein naar huis, mis je je aansluiting.
*Mis je je aansluiting, heeft je volgende trein vertraging.
*Schrijf je een blogje, kan je je de helft van je ongeluk niet meer herinnering (though that's a good sign)

Maar dan... ben je op vakantie met twee geweldige vriendinnen, geniet je van alles om je heen en vergeet je al snel dat het lot je niet goed gezind is. Tegenover elk punt op het Bad Luck Lijstje (lijstje!) staan machtige momenten, heftige herinneringen en bangelijke belevenissen. En dan wordt Bad Luck Lotte al snel Lucky Lotte. En dat is tenminste een alliteratie.

UAdministratiefrustratie

Inschrijven. Hoe moeilijk kan het zijn? Of beter nog, hérinschrijven. Hoe moeilijk kan het zijn. Drie jaar sleet ik intussen op de schoolbanken van de instelling die er nu (laten we eerlijk zijn: alweer) een mission impossible van maakt om ingeschreven te geraken. De uitdaging werd jaar na jaar groter. Vrijstellingen aanvragen in jaar één bleek een heuse queeste. De juiste vakkensamenstelling in jaar twee ging gepaard met een puzzel en zoektocht waar ik uren aan sleet. Maar sinds jaar drie en de digitalisering (hoera!) van de inschrijvingen ging het van kwaad naar erger. Het genie dat Sisa (het nieuwe studenteninformatiesysteem. Driewerf Hoera, alvast) bedacht moet studenten allicht haten. Gebruiksvriendelijkheid is dan ook iets waar het platform weinig kaas van gegeten heeft. Net als luciditeit of zelfs maar enige logica. Maar goed, dat wil ik allemaal nog steken op mijn gebrek aan inzicht in het gedrocht.

Mijn frustratie van de dag gaat eerder uit naar het studentensecretariaat. Nooit geweten dat mijn school zoveel kastjes en muren had om heen gestuurd te worden. Zodra ik in het kluwen van personeelsleden de juiste personen voor de oplossing van mijn probleem vond, bleek de desbetreffende personen 'te druk bezig', 'met vakantie' of 'niet de juiste persoon voor dit of dat, probeer het eens bij hem of haar'. Zodoende: drie weken gingen al voorbij sinds mijn eerste pogingen ook dit jaar het studentenstatuut te verwerven. Mailtjes vlogen over en weer, de deur van het secretariaat werd platgelopen. Et alors? Tegenstrijdigheid, onduidelijkheid en weinig verdergeholpenheid in the pocket. Geloof me, lieve universiteit, het mag stilletjes aan gedaan zijn. Er zijn vakken waar ik minder tijd en moeite in moest steken dan deze inschrijving... Daarom dit eenvoudig verzoek: Schrijf. Me. Gewoon. In. En snel een beetje!

De kleur van vakantie

Ik zou graag willen schrijven hoe mooi het er was. Hoe adembenemend. Rustig, ook. Dat we dolfijnen zagen duiken en dat we wel twintig tinten blauw in het water ontwaarden. Dat minstens tien soorten vissen onder ons door zwommen en de bomen heerlijk geurden.

Maar ik ben geen eskimo, en ook geen schilder. Ik heb maar één woord voor blauw. Het ene blauw is het ander niet, zoveel is me wel duidelijk. Het ene is licht, het andere wat donkerder. Soms is het grijzig of gelig. En is het allemaal wel blauw? Verblind door de zon is tinten uitmaken ook niet altijd een sinecure.

Het ene strandje is het andere ook niet, zoveel is me wel duidelijk. Zachtronde witte steentjes leiden je het helblauwe water in aan de ene kant, aan de andere kant waag je je leven op een glibberig stenen trapje. Drie meter verder moet je dan weer van prachtige rots tot prachtige rots springen om vervolgens vast te stellen dat de verkoeling toch nét buiten springbereik ligt.

En die visjes... ze lijken allemaal recht uit 'De mooiste vis van de zee' gedoken. Schitterende schubjes in het door het water gebroken zonlicht, sierlijke vinnen en haast nooit alleen maar steeds in groep op zoek naar die ene tint blauw waar het fijn vertoeven is.

Dan zwijg ik nog over de verschillende winden. Een zachte zeebries om twee uur, een zwoele zucht om drie uur, een beetje verfrissing om vier uur, een rilling veroorzaakt om vijf uur en de belofte van onweer rond de klok van zes. Dat alles begeleid door heerlijk dansende zonnestralen, een geur die ik niet echt kon thuisbrengen maar die me wel zwevend deed verlangen naar meer en een steeds onvoorspelbaar veranderend panorama op het terras.

Achja... ik heb te weinig woorden voor de natuur... Maar ik weet wel dit: Croatia, I'll be back!

Begonnen Blogbedenkingen

De vooravond van een gegarandeerd weekje rust.... Wat doe je dan? De gedachte aan die pijnlijk vroeg ingestelde wekker (6.00u) doet suggereren 'in bed kruipen'. De gedachte aan die heerlijke (en erg gemiste) rust doet mijn vingers verlangen naar een rustig tokkelend bloggeschrijf. Want ooit loopt dat emmertje begonnen blogjes in je hoofd over. Een weekje Kroatische avonturen kan er vast niet meer bij, en waar gaan al die fijn beleefde woordjes dan heen, zo vergetend voorbijgerend door een razend leven? Ondanks mijn Alzheimer-light probeer ik alvast enkele fijne gedachten van de voorbije weken te vangen in het netje van deze verzamelblog.

*Gisteren zag ik de maan. Niet zomaar, dat snap je. Het leek, een citroen, haast. Een symmetrisch uitgeknipt velletje felgeel papier, ook wel. Of een wiegje voor de pop of het hoedje van die clown. En als je goed keek een half-opgelikte lolly. Nu ja, je weet wel... 't was zo'n maan uit de tekenfilms. Nog net geen neusje, glimlach en knipoog onder een slaapmuts, maar wel een onvermijdelijk zelfverzekerd  stralend geel (ja, geel!) in de sterrennacht. En terwijl ik rustig verder fietste bedacht ik me: wat lijkt het me fijn, die maan te zijn.

*Goestink, ken je dat? Nee, silly, 't zijn niet mijn vingers die de verkeerde letters op het toetsenbord aanslaan. GoeSTINK! Dat is het nieuwe jaarthema van de chiro. Want dit werkjaar zal er eentje zijn dat we nog lang zullen ruiken. Met het jaarthema ‘Goestink’ zet de chiro het engagement van al haar vrijwilligers in de verf: al het zweet dat duizenden enthousiastelingen in de Chiro steken. Vrijwillige inzet, zonder iets terug te vragen. Puur omdat zedaar goesting in hebben. Da’s geweldig! Want zo krijgen andere mensen ook die Chiromicrobe te pakken. Een goed stinkend stukje goestink kon dan ook niet ontbreken op mijn blog. Want laat het duidelijk zijn: deze leidster heeft goestink in een nieuw jaar voor chirobelvenissen en -uitdagingen! Bring. It. On!

*Soms ben je je erg bewust van jezelf. Onlangs had ik zo'n moment. Aanleiding: een (zeer gezellig en lang gepland) etentje met de highschool sweathearts. Onafscheidelijk waren we, zo'n hele middelbare schoolcarrière lang. De speeltijden waren steevast gereserveerd voor dol gekwetter en middagpauze's vlogen ongedwongen taterend voorbij. Sleepovers, singstarfeestjes, dat eerste fuifje,... de lijst met gedeelde herinneringen is lang. Het wegen-scheiden met diploma in de hand werd extra pijnlijk toen duidelijk werd dat de schoolgangen niet langer ons territorium zouden uitmaken. Uiteenlopender konden onze studiekeuzes (en bijhorende uitwijksteden) amper zijn. Toch bleven we contact houden en speeltijden werden vervangen door (twee- of drie-) maandelijkse avondjes uit. De hele bende bijeen krijgen lukte echter nog amper. Drukke agenda's (ik pleit schuldig), een handvol kotstudenten uit verschillende steden (guilty, again) en nog zoveel meer durven al eens roet in het eten strooien. Na maandenlang plannen lukte het vorige week dan toch. Daar zaten we dan, vijf pas afgestudeerde middelbare scholiertjes, ruim vier jaar later. En terwijl iedereen honderuit vertelde over z'n studies, leven, toekomstplannen, zotte belevenissen,... gebeurde het. Ineens. Werd ik erg bewust van mezelf. Ik zag mezelf als prille schoolverlater voor me, de weg die ik daarna aflegde duidelijk voor ogen. Onvermijdelijk besefte ik: I must be growing up.

*Ik zwom in de schelde! Nuja, technisch gezien eerder OP de schelde. Badbootavonturen!

*Weet je, ik dacht altijd dat ze in Nederland Nederlands spraken. De gelijkenis tussen land en taal is onmiskenbaar, dus waarom argwaan, zou je denken. Wel, na enkele daagjes Amsterdam, durf ik dat in vraag te stellen. Misschien is het seizoensgebonden, en misschien zagen we er wel erg buitenlands uit, maar overal waar we kwamen in de hoofdstad van onze Noorderburen, werden we in het Engels aangesproken. Zelfs een duidelijk gearticuleerd 'alsjeblieft' en 'dankjewel' kon de halsstarrige museummedewerkers niet op andere gedachten brengen. Het bleef 'that way, please' en 'here's your ticket, miss'. In onze hostel werden we zelfs verzocht onze uitleg ('Hier is ons reservatieformulier,...') in het Engels te doen. Of zou het dan toch die Vlaamse tongval zijn die de Amsterdammers dwars zat? De meneer van het Rembrandmuseum viel in elk geval van zijn stoel toen we een audiogids voor het Nederlands vroegen. Ik voelde me even een ontdekkingsreiziger: de eerste Belg op Nederlandse gronden, een eigenaardigheid!

*Drie dagen lang probeerde ik me de juiste woorden van Annie M.G.Schmidts Dikkertje Dap te herinneren. Nu ik eindelijk zelf eens in Artis kwam, kon ik mezelf er immers niet van weerhouden te pas en te onpas "Denk je dat de grond van Artis, als ik neerkom, heel erg hard is" te zingen. Lustig neuriënd kwamen steeds meer stukjes gedicht terug, maar pas toen het wereld wijde web me Dikkertje Daps avonturen op de rug van de giraf van voor tot achter kon onthullen was ik helemaal gerustgesteld. 

*Ik zag het kraanwagentje van Pluk (van de Pettenflet, nvdr) Waaah! Ik zag het kraanwagentje, ik zag het kraanwagentje. /nauwelijks onderdrukt enthousiasme/

*In Amsterdam mag je niet brommen, zo blijkt: brom·men (werkwoord; bromde, heeft gebromd) 1. Een dof grommend geluid laten horen: wat ik je brom wat ik je zeg 2. (+ op) Berispen 3. Gevangen zitten 4. Op een brommer rijden. Het zal je maar gebeuren, dat je wat in je keel hebt zitten en even bromt. Zou dat een boete opleveren?

*In je vinger nieten doet pijn. PIJN, zeg ik je!

*Ik heb een heel wijs metekindje. Vijf is kleine kapoen Katelijne intussen. Dat kapoengehalte mag je gerust erg letterlijk nemen, inclusief blinkende oogjes van ondeugd. Tijdens een zomerse barbecue werd haar bestek plots doorverwezen naar de zijkant van het bord. Handen gingen naar de zij, het vuur in de ogen aangewakkerd. "Hé Lotte, wist je..." Wat zou er nu komen... Ik was al op de hoogte van het feit dat er in de Zoo een olifant gestorven was, en dat dat vast erg zou stinken, zo'n dode olifant (die moest je maar snel begraven). Er werd ook al een ik-tel-tot-tien-in-het-Engels-show gegeven (met bereidwillige medewerking van Dora) en alle namen van haar poppen werden overlopen. Uit de spraakwaterval die daarop volgde onthield ik dat 1) Papa snurkt 2) Matthijs een nieuwe kamer krijgt 3) Katelijne nooit valsspeelt bij memorie, ook al zegt mama van wel 4) De poes misschien wel honger had omdat ze naar de bbq keek. Steeds afgewisseld door een 'eet-nog-eens-een-hapje' van mijn kant. En ik die dacht dat mijn zus een babbelkous was! Maar goed: Wist ik dus... dat er kindjes zijn die geen eten krijgen van hun mama? "Dat is toch eigenlijk niet normaal he. Wij kunnen maar beter blij zijn dat wij nog lekker eten hebben. En wist je, Lotte, dat in sommige landen kindjes elke dag hetzelfde moeten eten? Dan hebben wij toch een fijn land he." Het wordt nog eens een echte, dat metekindje van mij! /trotse meter aan het woord/

*Wat is schrijven fijn. Zou ik meer moeten doen.