Ik doe dat dus niet

Ik doe dat dus niet, goede voornemens. Van die grote onhaalbare wensen voor het nieuwe jaar, daar heb ik nu eenmaal niet genoeg doorzettingsvermogen voor, vrees ik - zelfkennis, dat heb ik wel. Ik ga dus niet beginnen met start to run (ik word al moe van het idee - sorry Evy), ga niet stoppen met roken (daarvoor moet je namelijk eerst begonnen zijn en dat zou ik mezelf nooit vergeven) en ga niet meer of minder weet-ik-veel-watten.

En toch. Ook al heb ik niet het doorzettingsvermogen om eender welk voornemen waar te maken, 't is dan toch weer een nieuw jaar. En ook al wil je je niets voornemen, je bent daar soms haast sociaal toe verplicht. Of voelt je zo - de media helpt graag een handje. Dus betrapte ik me er rond de jaarwisseling op dat ik toch op een rijtje zette waarin 2014 anders zou zijn dan zijn voorganger. Een pijnlijke blik op mijn recente bloggeschiedenis schreeuwde schrijven, mijn van woorden ontploffende hoofd was het daar mee eens.

En verder? Laat 2014 vooral een jaar zijn gevuld met weer wat uitgekomen dromen, verlegde grenzen en een vleugje wauw. Met streepjes, hoopjes, veeltjes chiro, ultieme uitdagingen en wie-weet-zelfs-een-diploma. Met fijne familiemomentjes, goed gezelschap, vrienden- en vriendinnenpret. En zingen-dansen-springen-kriebels, fantasietjes en wat echt, zomerzonnen, winterwensen, soezen en een vlokje sneeuw. Nieuw ontdekt en pas ontmoet en liefst nog zoveel meer. Dan schrijf ik - beloofd - dat alles neer.

Goede voornemens. Ik doe dat dus niet.
Of wel?
Alvast een gelukkig nieuwjaar. Geef je mijn wensen door aan de buren?