Kopieërmachines en ik hebben niet de beste relatie. Het aantal keren dat ik de medewerkers van de bib moest optrommelen om me uit de nood te helpen, overstijgt allicht vlot dat van het studentenpopulatiegemiddelde. Erg opgetogen was ik dan ook niet toen ik op stagedag 1 een kopieercode in mijn handen geduwd kreeg. Het proces om je kopieën te laten maken bleek minstens even omslachtig als zelf inloggen op de boos kijkende machines, dus ik besefte al snel dat het kopiekot wel een eens de place to be zou kunnen worden.
Ik koos een rustig moment uit. Ochtendlijk springuur en een bijna lege leraarskamer: nu zou er zeker geen extra paar zenuwachtig makende ogen me vergezellen in mijn strijd tegen de mastodonten der kopieën. Het onnodig lange inlogproces verliep zo vlot, dat ik hoop op succes begon te koesteren. Toen ik ook de recto naar recto-verso-test én de sorteren-equivalent zonder noemenswaardige problemen tot een goed einde bracht begon ik achterdochtig te worden. Dit ging te goed. Of was ik op een uitzonderlijk vriendelijk papierspuwend monster gebotst?
IJdele hoop, uiteraard. Hoewel de eerste taken die ik als ware puppetmaster opdroeg aan het grijze onding vlotjes tot een goed einde gebracht werden, begon het beest te steigeren halverwege het laatste verzoek. Oorverdovend gepiep, flikkerende lampjes en ijzingwekkende stilte op zoemend-ritselend-papier-niveau. Net op dat moment - dank daarvoor, Murphy - komen er uiteraard nog meer lustige kopieerders aangelopen.
Blikken ontwijkend schatte ik mijn opties in. Ten aanval of opgeven. De drakentemmer in mezelf sloot die tweede optie ineens uit en zou niet rusten voor de overwinning in de wacht gesleept was, en het scorebord onvermijdelijk Lotte 1, kopieerdraak 0 zou schreeuwen. De - belachelijk talrijke - knopjes bleken nutteloos. Ik probeerde ze één voor één, in combinatie en voor de zekerheid allemaal een tweede keer. Vruchteloos.
De pas binnengelopen ogen schoten af en toe verwijtend mijn richting op. Ten aanval, krijste mijn innerlijke drakentemmer. Dit kon ik wel. Dus trok ik met een zelfverzekerde zwier enkele lades open - careful, I'm going in! - om daar een teleurstellend gebrek aan papier te ontdekken. Ja hoor, ik begon hier de overhand te krijgen. Het kopieërkot bleek naast uitdagende machines ook een stapel bijvulpapier te bezitten, dus ik dook de stapel in, en voorzag mijn persoonlijke draak van nieuw vuur. Et voilà. Alsof ie me nooit afvallig geweest was, werd de rest van mijn kopieën trouw uitgespuwd. Lotte 1, kopieerdraak 0.
*Ere wie ere toekomt: dank aan E. voor het fijne blogtitelidee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten