Festivalitis (4)

Ik scrolde net nog eens door mijn blog. Op slapeloze zomeravonden doe ik dat soms. Stukjes mij herlezen, zomers opnieuw beleven in woord en hier en daar een beeld en schrijfkriebels voelen borrelen. Ik zag hoe ik blokschreef, de voorbije maanden. Een aantal stukjes ineens en dan weer niets. Realiseerde me al snel dat dat precies is wat ik nu weer doe. Zag ook hoe ik soms veel schreef over weinig gebeurd. Of omgekeerd. Over Dranouter ga ik dat ook doen, dat omgekeerd. Want er was wel veel gebeurd dat ik in weinig probeer te schrijven.

We moesten lang rijden - Limburg lijkt elke keer wat verder te liggen. En ook overnachten in de buurt. Een nachtelijke terugrit leek geen goed plan, een prachtige trekkershut net over de Franse grens dan weer wel. Daar moesten we eerst wat bagage afdroppen, pas daarna werd Dranouter onze GPS-bestemming.

Ik bereide me al voor. Na de vorige editie kon ik nog nauwelijks modder zien. Of regen. Meer dan de binnenkant van de Kayam en veel modder zag ik toen niet. Ik hield mijn hart vast voor de status van het terrein dit jaar, wetende dat er een nachtelijke bui over de westhoek trok. Niet nodig, zo bleek, toen een zonnig felgroen tapijtje zich voor ons uitspreidde. Het blootsvoets blij was een voorbode voor de rest van het festival.

Ik wilde graag de radio-1-sessie met held Wannes Capelle meepikken, maar wist op voorhand dat dat gezien de lange reistijd en vroege programmatie niet evident zou zijn. Gelukkig was die sessie net lang genoeg om ook de late Limburgers ervan te laten meegenieten - eens binnengeraakt in de Club was het dat zonder meer: genieten. Verder op het programma: vanuit het gras luisteren en een beetje in slaap vallen bij Amatorski (hoewel ik de muziek graag hoor, was ik niet onder de indruk van de podiumprésence en interactie met het publiek), meedansen, -zingen en genieten van het enthousiasme van The Broken Circle Bluegrass Band (zo mogelijk nog beter dan hun CC-tour die ik eerder dit jaar meepikte), met open mond vanop de allereerst rij staan kijken naar de helden van de Nieuwe Snaar en uit ons dak gaan met de opzwepende beats van Shantel.

Ach, 't was weer een topeditie. Met duiten in de zak van de stralende zon, fijn gezelschap en muziek om bij te herleven. Dranouter... 't moet toch echt mijn favoriete zomerfestival zijn. Volgend jaar weer. En dat is zelfs geen vraag.