Niets

Vandaag moest ik niets. Helemaal niets. En ik deed ook niets. Helemaal niets. Vreemd in deze druk geagendeerde nauwgezet volgeplande vakantiemaanden, maar ik moest en deed niets. Afgewisseld met in het zwembad duiken ter verkoeling, een beetje lezen (een nietszeggend slecht geschreven vrouwenboek over, wel, niets - maar ik werd er blij van), dutten in de zon, dobberen op het water met een zwoel muziekje op de achtergrond en genieten van de tuin - dat dan weer wel. Want wij hebben een tuin. Een waaaaauw-jullie-hebben-een-tuin-tuin. Het soort met fleurige bloemen, kwetterende vogeltjes, ruisende struiken, glimmende bijna-appeltjes en heerlijke geuren. De zwoele zomerbries en zalige zon die - in tegenstelling tot anders, laten we eerlijk zijn - al bijna de hele zomer van de partij zijn brengen onze wauwtuin pas helemaal tot leven. Dus genoot ik vandaag extra - ik had 'm helemaal voor mij alleen, die tuin. Ik kabbelde centimeter per centimeter dichter bij de rand van het zwembad, om me dan weer keihard af te zetten naar de overkant. Intussen had ik twee vlinders in het vizier die van bloem naar bloem vlogen of zomerend tikkertje speelden. Dan lag ik lag ik weer in het gras, mijn blik over de grond, het groen, de geur, duttend te wachten tot de zon mijn pareltjes zwembad had weggewerkt. Of zat ik tegen de boom, met kriebelende beestjes in mijn nek, sprietjes tussen de tenen en vogelliedjes in mijn oren te lezen. Tot 't me toch te warm werd daar en ik moest plonzen. Giechelend als een klein kind. Genietend als iemand die helemaal niets moet. Of doet.

Ik deed niets. Behalve kijken hoe doorheen de dag de
temperatuur van het water 6 graden steeg.