Note to self: half slapend een boterham proberen smeren met een moeilijk smeerbare brei is geen goed idee. Dat kan eigenlijk gegroepeerd worden bij de reeds bestaande note to self "half slapend eender wat doen is geen goed idee". Maar ontbijt is toch zo'n ochtendvereiste, ook al ben je in half slapende toestand. Een vereiste die soms zelfs die half slapende toestand kan omkeren. Vanmorgen liep die omkering anders dan verwacht. Verbazingwekkend genoeg had ik me al aangekleed. Dat moest wel, ik had de weg naar de snoozeknop iets te vaak gevonden en had nog maar 10 minuten op de teller voor ik in de les verwacht werd. Dus: duik uit bed, snel aankleden, tas maken, intussen boterhammen smeren terwijl ik met een hand mijn haar in een staart probeerde te wringen. Half slapend. Dat multitasken was gedoemd om te mislukken.
Zo belandde mijn haar amper in een staart, mijn boek nauwelijks in mijn tas en de tzatziki die voor de boterham bestemd was wel heel elegant op mijn rokje, schoenen en vloer. Het leek in slow motion te gebeuren. Een struikel van mijn hand liet het potje wankelen, de rand van de tafel kwam gevaarlijk dichtbij. Murphy en de zwaartekracht deden de rest: potje op de grond, inhoud verspreid onderweg. Even bleef ik naar het tafereel kijken, hopend dat het of niet gebeurd was of zichzelf zou oplossen. Enkele minuten later bleek ik nog steeds onder de tzatziki te hangen, net als de vloer. De klok vertelde me dat 't snel moest gaan. Dus verplichtte ik mezelf wakker te worden. Helemaal. Bam! Omkering.
Als superwoman ging ik mijn ochtendramp te lijf: rok uit, kraan open, afwassen, doek pakken, schoenen aan de kant, keukenrolletje to the rescue, potje de vuilbak in, nieuwe boterham smeren (choco, veilig),... in no time was van het tzatziki-incident niets meer te zien. Ready to go. Ik was warempel nog op tijd. Of wacht: misschien moest ik toch maar een nieuw rokje aandoen voor ik de deur uitging. En schoenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten