Het zou een verhaal van er-was-eens-in-de-tijd-dat-de-dieren-nog-spraken kunnen zijn. Of van ooitintoendertijd. Dat is het niet. Het is een verhaal van-ik-ging-even-weg-en-toen-was-er. En van vorige week. Even ging ik weg. Een week, zoals kotstudenten dat doen, en een weekend, zoals chiromeisjes die vol enthousiasme cursussen begeleiden dat doen. En toen was er een lege kamer naast de mijne en een konijn in de living. Dat kon maar één ding betekenen: mijn broer was een konijn geworden. Op een week tijd!
Of was ie dan toch gaan samenwonen met the girlfriend? Vaagjes aangekondigd, maar toch nog onverwacht. Het gebrek aan meubels in z'n kamer, jassen aan de kapstok en schoenen in de kast doet toch dat laatste vermoeden. Daar gaat mijn geloofwaardigheid als oudste telg. Of: hoe dat er op familiefeesten nog vaak ingewreven gaat worden. Gelukkig heb ik een kot in Antwerpen in mijn mouw. Is dat ook niet een beetje uit huis trekken? En ook: wat gaat juni gek worden zonder hoog oplopende discussies over gepaste examendecibels.Wat gaat het wennen zijn om in de weekends niet meer in een amper wakkere waas te beseffen dat meneer op ontiegelijk vroege (late?) uren z'n bed opzoekt. En laten we maar hopen dat mijn computer me niet voor onoverkomelijke problemen stelt. De deur waarachter de oplossing ligt is vanaf nu een stuk minder makkelijk bereikbaar.
En dan was er ook nog dat konijn. Zwart-wit gevlekt, beetje schuchter en met een hangoor. Schattig haast, maar toch niet helemaal mijn ding. Dat van mijn zus ook niet, dacht ik altijd. Tot ze plots bedacht had dat ze een konijn wilde. Fijn detail: ze durft 't niet te pakken. Toch niet als iemand kijkt. En sowieso alleen met een dikke trui met lange mouwen aan (niet dat ik 't zou weten, ik mag niet kijken als het arme dier uit z'n kooi mag). Ik mag er eigenlijk niet mee spotten. Deze bangerik durft ook maar amper dieren aaien - irrationele angsten... don't get me started. But then again: ik wilde ook helemaal geen konijn. Maar we hebben dus een viervoetig vervangbroertje (zusje? Ik kan het geslacht maar niet onthouden. Dat krijg je met naamloze konijnen) gekregen dat in afwachting van zachte lentetemperaturen onze living voorziet van een uiterst onaangenaam geurtje. Een broertje/zusje dat er trouwens een sport van maakt om telkens als ik rustig in de zetel zit wild en luidruchtig rond te rennen in z'n kooi. Hartaanval, zeg ik je! I'm not a big fan, maar ach, hij meent 't goed. En laten we dan maar hopen dat ie niet te luid is tijdens de examens en dat ie mijn computerproblemen oplost.
En dan nog iets van lang en gelukkig. Of was dit niet dat soort verhaal?
Echt heeft Kaat een konijn.
BeantwoordenVerwijderenDat van Daan wist ik al.
DOEI!!!!!!
Clara-Leen