dinsdag 30 april 2013

Groot

Later als ik
Groot ben
Neem ik
Vast een job
Of koffie.

vrijdag 26 april 2013

In de knoop

Het knoopje in mijn buik
Verstrikt dat ik echt niet
Weet waar ik mee bezig ben
Draait er wat omheen
In gewikkelde strikjes
Wil jij dan niet zo luid
Beweren dat je 't allemaal
voor elkaar en mij hebt
Daar raakt het door verward
En nu ik toch uit de knoop klap
Je mag je touwtjes voor je
Houden die van mij niet
Stikkend strak gespannen
Verwachtingen

woensdag 24 april 2013

The tzatziki incident

Note to self: half slapend een boterham proberen smeren met een moeilijk smeerbare brei is geen goed idee. Dat kan eigenlijk gegroepeerd worden bij de reeds bestaande note to self "half slapend eender wat doen is geen goed idee". Maar ontbijt is toch zo'n ochtendvereiste, ook al ben je in half slapende toestand. Een vereiste die soms zelfs die half slapende toestand kan omkeren. Vanmorgen liep die omkering anders dan verwacht. Verbazingwekkend genoeg had ik me al aangekleed. Dat moest wel, ik had de weg naar de snoozeknop iets te vaak gevonden en had nog maar 10 minuten op de teller voor ik in de les verwacht werd. Dus: duik uit bed, snel aankleden, tas maken, intussen boterhammen smeren terwijl ik met een hand mijn haar in een staart probeerde te wringen. Half slapend. Dat multitasken was gedoemd om te mislukken.

Zo belandde mijn haar amper in een staart, mijn boek nauwelijks in mijn tas en de tzatziki die voor de boterham bestemd was wel heel elegant op mijn rokje, schoenen en vloer. Het leek in slow motion te gebeuren. Een struikel van mijn hand liet het potje wankelen, de rand van de tafel kwam gevaarlijk dichtbij. Murphy en de zwaartekracht deden de rest: potje op de grond, inhoud verspreid onderweg. Even bleef ik naar het tafereel kijken, hopend dat het of niet gebeurd was of zichzelf zou oplossen. Enkele minuten later bleek ik nog steeds onder de tzatziki te hangen, net als de vloer. De klok vertelde me dat 't snel moest gaan. Dus verplichtte ik mezelf wakker te worden. Helemaal. Bam! Omkering.

Als superwoman ging ik mijn ochtendramp te lijf: rok uit, kraan open, afwassen, doek pakken, schoenen aan de kant, keukenrolletje to the rescue, potje de vuilbak in, nieuwe boterham smeren (choco, veilig),... in no time was van het tzatziki-incident niets meer te zien. Ready to go. Ik was warempel nog op tijd. Of wacht: misschien moest ik toch maar een nieuw rokje aandoen voor ik de deur uitging. En schoenen.

donderdag 18 april 2013

Honderd-en-een-beetje

En toen had ik plots honderd blogjes geschreven. Honderd! En merkte ik het niet eens op. Dat wat ik onlangs schreef over achter de feiten aan huppelen blijkt alweer waar. Zelfkennis, 't begin van alle wijsheid, toch? (en wat ben ik graag 't begin van wijs)

Dit blogje was vast krachtiger geweest moest 't ook echt het honderdste geweest zijn. Jammer. Kan mee op 't lijstje van gemiste kansen. 't Lijstje zonde-van-de-tijd. Of wacht, toch liever op het lijstje trotserigheden (al is dat geen woord). Of op het lijstje nooit-gedacht-toen-ik-eraan-begon (nog minder een woord). Ik schreef zo'n 100-en-een-beetje keren wat in me op kwam. Wat ik even kwijt moest. Wat me bezighield. Werd 100-en-een-beetje keren weer wat blijer als ik schreef. Vond publiceren 100-en-een-beetje keren even spannend. Maar ik deed het toch maar weer. Meer dan 100 keer.

En daar ben ik best trots op.

dinsdag 16 april 2013

Meer moest 't niet zijn


Het was nog eens een van die avonden. De zon had me heel blij gemaakt. Rood ook, maar ik nam het voor lief. De lichte gloed die van me straalde maakte de avond alleen idealer. ’t Was warm, voor het eerst. Niet alleen om en bij mijn wangen. Zelfs de bries in mijn rokje, de zucht in m’n haar was zacht. ’t Was gezellig, lang geleden. Ik was er niet zo vaak. Dat lag aan mij, wist ik wel. Bij prioriteiten stellen lijkt kiezen toch altijd een klein beetje verliezen, al was er zoveel te winnen. Toch besefte ik pas babbels later hoe ik het had gemist. ’t Was gelukkig nog vertrouwd, heerlijk – daar was ik soms bang voor, onzeker. ’t Was terrasserig, zoals dat hoort bij die eerste klim van de thermometer. Het soort met geroezemoes van zonneblij op de achtergrond en midnightsnackwaardige frietjesgeur. ’t Was zondag en ’t werd laat. En meer moest ’t niet zijn

maandag 15 april 2013

Zon-de

Wat een zonde
Dat ik zonde
In bijzonder
Zondagse zon
Onbezonnen
Zonder gezond
Verstond
Nu zonder ik me
Zonovergoten
Rood af
En smeer
Wacht maar
Tot ik nog eens
Zon zie
Dan duik ik
Zonder zorgen
Schuw schaduw
in.


vrijdag 12 april 2013

Berenbode


Mag ik even bij je schuilen,
Wollig wijze berenvriend?
Even van gedaante ruilen
Verder plan niet uitgekiend

Ook al ben ik dan wat groter
Berenleren lang ontgroeid
Ken nog steeds die kleine koter
Veilig met je opgegroeid

Ben nog steeds soms 't kleine meisje
Je weet wel, goede oude tijd
Neem me nog's mee op berenreisje
Hand in hand, wil je niet kwijt

Nog eens samen sterren kijken
Zoeken naar een prins en paard
Saampjes heks en draak doen wijken
Dapper vechten met een zwaard

Of uren naar de wolken turen
We verzinnen een verhaal
Jij en ik, tien sprookfiguren
't Wordt vast magisch geniaal

We vliegen varen vallen samen
Gemoed verlicht weer bij en vrij
Mijn beer mijn held, ik zal 't beamen
Jij blijft altijd een stukje mij


Beer. Held.

donderdag 11 april 2013

On the rocks

Vis je
De hoffelijkheid zelve
Wat woorden
Uit m'n hoofd?

Schenk je
Met 't betere nattevingerwerk
Wat troost
In m'n hoofd?

Er mag  wel
een parapluutje
bij.

maandag 8 april 2013

En toen werd mijn broer een konijn


Het zou een verhaal van er-was-eens-in-de-tijd-dat-de-dieren-nog-spraken kunnen zijn. Of van ooitintoendertijd. Dat is het niet. Het is een verhaal van-ik-ging-even-weg-en-toen-was-er. En van vorige week. Even ging ik weg. Een week, zoals kotstudenten dat doen, en een weekend, zoals chiromeisjes die vol enthousiasme cursussen begeleiden dat doen. En toen was er een lege kamer naast de mijne en een konijn in de living. Dat kon maar één ding betekenen: mijn broer was een konijn geworden. Op een week tijd!

Of was ie dan toch gaan samenwonen met the girlfriend? Vaagjes aangekondigd, maar toch nog onverwacht. Het gebrek aan meubels in z'n kamer, jassen aan de kapstok en schoenen in de kast doet toch dat laatste vermoeden. Daar gaat mijn geloofwaardigheid als oudste telg. Of: hoe dat er op familiefeesten nog vaak ingewreven gaat worden. Gelukkig heb ik een kot in Antwerpen in mijn mouw. Is dat ook niet een beetje uit huis trekken? En ook: wat gaat juni gek worden zonder hoog oplopende discussies over gepaste examendecibels.Wat gaat het wennen zijn om in de weekends niet meer in een amper wakkere waas te beseffen dat meneer op ontiegelijk vroege (late?) uren z'n bed opzoekt. En laten we maar hopen dat mijn computer me niet voor onoverkomelijke problemen stelt. De deur waarachter de oplossing ligt is vanaf nu een stuk minder makkelijk bereikbaar.


En dan was er ook nog dat konijn. Zwart-wit gevlekt, beetje schuchter en met een hangoor. Schattig haast, maar toch niet helemaal mijn ding. Dat van mijn zus ook niet, dacht ik altijd. Tot ze plots bedacht had dat ze een konijn wilde. Fijn detail: ze durft 't niet te pakken. Toch niet als iemand kijkt. En sowieso alleen met een dikke trui met lange mouwen aan (niet dat ik 't zou weten, ik mag niet kijken als het arme dier uit z'n kooi mag). Ik mag er eigenlijk niet mee spotten. Deze bangerik durft ook maar amper dieren aaien - irrationele angsten... don't get me started. But then again: ik wilde ook helemaal geen konijn. Maar we hebben dus een viervoetig vervangbroertje (zusje? Ik kan het geslacht maar niet onthouden. Dat krijg je met naamloze konijnen) gekregen dat in afwachting van zachte lentetemperaturen onze living voorziet van een uiterst onaangenaam geurtje. Een broertje/zusje dat er trouwens een sport van maakt om telkens als ik rustig in de zetel zit wild en luidruchtig rond te rennen in z'n kooi. Hartaanval, zeg ik je! I'm not a big fan, maar ach, hij meent 't goed. En laten we dan maar hopen dat ie niet te luid is tijdens de examens en dat ie mijn computerproblemen oplost.

En dan nog iets van lang en gelukkig. Of was dit niet dat soort verhaal?

Exclamation Mark

Hé!
Mag ik
Eens even
-Als 't niet stoort-
Schaamtelijk hard
Zelfmedelijdend 
Schreeuwen?
De blijf
met mezelf
verliezen?
Redeloos
Moord en brand
Brullen?
Doe
Dan maar
Of je 't niet
Hoort.

donderdag 4 april 2013

Schemerduister


In het behaaglijk hoekje
Van een stofje licht
Rek je je uit – weer aan
Met blote ogen lonkend

Baan je je ongehoord
Lippenlikkend een weg van mij
Neem je me in – weer aan
Afslag net gemist, verdwaald

Verklap je achteloos
Drie keer in je klauwen
En trekt je terug – weer aan
In het holst van de leeuw