Teletijdmachine-effect

"Och god, hier hebben wij nog fysica gehad." 

"Dat ruikt hier nog steeds hetzelfde he."

"Den dinges, hoe zou het daar mee zijn?"

"Amai, in onze tijd zou dat allemaal niet waar geweest zijn. Wat een luxe hier."

"Wat studeer jij nu ook alweer?"

"Gij zijt ook geen haar veranderd."

"Weet je nog, van-in-den-tijd."

"Ah ja, en ik zat altijd daar."

"Wat doe jij zoal, in het leven."

"Hier hebben wij toch vaak zitten babbelen he."

"Hebt ge dinges gezien? Die is bijna onherkenbaar!"

"Hier zaten wij in het zesde. Och en dat was onze klas van 't vierde!"

"Zou die hier nog lesgeven? Daar hebben we toch hard mee gelachen soms he."

Eigenlijk voelde ik me op slag weer heel klein. Het teletijdmachine-effect van een oudleerlingendag, is dat geen ideaal blogvoer? Twaalf jaar was ik toen ik voor het eerst verdwaalde in de reusachtige gangen van mijn middelbare school. Zes jaar later zwaaide ik met pijn in het hart af. Weer vijf jaar later kwam ik er terug. De vijftigste verjaardag van Humaniora Kindsheid Jesu, ineens ook de ideale gelegenheid voor een groots opgezette Oudleerlingendag, zo bleek. En ik voelde me vooral weer twaalf.

Zo dwaalde ik na al die jaren nog eens door de school, herkende vaag het verleden onder een jasje vernieuwing en dacht met een wee gevoel terug aan alle fijne herinneringen die door de gangen zweefden. Klasgenootjes met wie ik nog nauwelijks contact heb hielden halt en sloegen een babbeltje, vaag herkende gezichten werden weer in klassen opgedeeld en leerkrachten bleken ons toch nog te herinneren. Sneller dan verwacht kwamen de herinneringen in geuren en kleuren terug. Ze werden het vaakst aangehaalde onderwerp die avond. Na de verplichte 'lang-geleden-hoe-is-het-wat-doe-jij-nu' vervielen haast alle gesprekken in 'weet-je-nog-van-...'. En oh ja, ik wist-nog-van. Ontelbare opgediepte verhalen, machtige momenten en enkele gênante "nee-dat-weet-ik-niet-meers" maakte van de avond een prachtige teletijdmachinebeleving.

Gek eigenlijk, hoe weinig je huidige leven aan bod komt, en hoe zeer je terug in je gezamenlijke verleden duikt. Ik denk niet dat ik de enige twaalfjarige was die er die avond rondliep. Opvallend hoe de binnenkomst in de Mediatheek nog steeds stilte met zich meebrengt, hoe leerkrachten toch steeds leerkrachten blijven (inclusief gemeneer en gemevrouw), en hoe de pas afgestudeerde KJ'ers toch vooral 'die kleine derdejaars' blijven. Of hoe er in al die jaren haast niets veranderd leek. En toch ook zo veel.

Een ronduit vreemde, ongelofelijk interessante en amusante avond, die reis met de teletijdmachine!

For old time's sake