Schrijfkramp

Wee o wee! Ik heb een schrijfkramp!

Na het schrijven van amper twee zielige paginaatjes. Het mag ook niet verbazen eigenlijk. Mijn vingers vergroeiden de laatste jaren steeds meer met mijn toetsenbord, en vervreemdden evenredig van de pen. Geen spijtige zaak ook, vind ik. Notities nemen tijdens colleges gaat een pak sneller al tokkelend, samenvattingen en papers vloeien aan ijltempo uit mijn vingers richting netjes opgemaakte worddocumenten en eender-welk-andere-ding waarvoor je eventueel een pen ter hand zou nemen, gaat digitaal allicht veel efficiënter.

Tot die o zo efficiente techniek me even in de steek liet. Daar sta je dan, aan de vooravond van je eerste speech (Chirovoorzitstersgewijs. Spannend, en al.). Schrijven ging vlot, lustig tokkelend - afgezien van een paar wat-moet-ik-nu-nog-vermelden-pauze's. Maar dan... De onheilspellende stilte van de printer na de zelfverzekerde klik op "afdrukken" negeerde ik. De pop-up "inktcartridge leeg" kon ik echter niet naast me neerleggen. Adem in-en-uit-en-in. Geen paniek, ik passeer gewoon even langs de bib, en dan kan ik alsnog met een netjes geprinte versie van mijn toespraak(je) voor het publiek verschijnen.

Tot ook die o zo efficiente instelling me in de steek liet. Een blik op de klok en kleine googlesessie "openingsuren ua-bib" brachten de wanhoop nabij. En zo belandde ik op een fijne vrijdagavond achter mijn bureautje. Al schrijvend. Met pen en papier. En al. Wist je, dat een Word-A4'tje overschrijven lang duurt? Of ik moet heel traag schrijven. Of ongeduldig zijn. (beiden?) En wist je, dat je tekst ineens driedubbel zo lang lijkt? Of dat twee pagina's schrijven pijn doet aan je hand?

Ik kan maar amper geloven dat ik vroeger paginalange dagboekbijdragen schreef en mijn pennenvriendinnen verraste met brieven die altijd net dat beetje langer waren dan de vorige keer.
Pijnlijke verkrampte handen kan ik me nog amper herinneren. Vlotte manoeuvres over het papier dan weer wel. Al schreef ik niet zo mooi. Of leesbaar for that matter.

Al bij al ben ik erg blij dat ik dit blogje weer lekker kan tikken. Lustig tokkelend, backspacegebruikend (en niet die lastige tipp-ex) en pijnloos. En oh ja: wish me luck. Ik kan dat allicht gebruiken als ik tijdens mijn speech mijn hanepoten mag proberen ontcijferen. Of zal de kunst der improvisatie redding brengen? Blijft spannend toch wel.

Een speechke. Geschreven, en al.