Hololool

Dorpsfeesten. Het is iets vreemd, vind ik. Ons erg gemiddeld Limburgs dorp doet er echter maar wat graag aan mee. Het Zonhovense Sint-Maartensvuur is dan ook in de wijde omgeving bekend, althans, dat geloven we graag. Het kreeg zelfs een eigen naam – Hololool (vraag me niet vanwaar het komt, maar de ironie is wel: de gemiddelde Hololoolganger kan aan het einde van de avond de naam van het evenement nog nauwelijks produceren). Het begon ooit kleinschalig maar groeide de voorbije twintig jaar uit tot een vast waarde met elk jaar enkele duizenden bezoekers. De mix van het succes? Een grote tent, rijkelijk vloeiende drank, een gigantisch vuur, live muziek en een spetterend vuurwerk. En dat brengt zowat een heel dorp op de been en laat ’t vooral helemaal los gaan! Er is voor elk wat wils ook: fakkeltocht, kinderdisco en straattheater voor de kids, die eerste breezer voor de tieners en een ruim aanbod aan jenever voor... welja, de rest.

Mijn rol in het geheel? Bevallige drankenschenkster. Met de chiro bevolken we immers al sinds jaar en dag de tap en doorgeeftoog. Keihard werken, dat wel. Maar steeds een fascinerend avondje. Hoe later op de avond, hoe fascinerender ook. Niet alleen de (toegegeven: soms vreemde) praktijken die je van achter de toog gadeslaat, maar ook de bestellingen. Ik ben geen held met mijn kortetermijngeheugen. Bestellingen als ‘een bessenjever, twee banaan, drie cactus, een appel, een bloedappelsien, een glühwein en vijf pintjes’ – en dan er nog achteraangeschreeuwd: ‘ofnee, maak  van die ene cactus een neusjesjenever ’ –  zijn dan ook echt uitdagingen. Mentaal én fysiek. Onthouden lukte me meestal nog net, ik was soms verbaasd van mezelf (al ben ik er ook van overtuigd dat er meer dan een paar onwetende zielen met de verkeerde bestelling naar hun opdrachtgevers getrokken zijn). Maar probeer dat maar eens te dragen. Ik geloof dat je gemakkelijk een fles kan vullen met de jenever die ik tegen de grond gooide of morste onderweg (die verdomde dingen moesten maar niet zo klein en onhandig zijn). En hoe later op de avond het werd, hoe gevaarlijk gladder het werd achter onze toog, van al het bier dat tegen de grond ging.

Maar: we hebben het weer gehad voor een jaartje. En hoe hard werken het ook is, ik lach me er elk jaar ziek. Eens de magische grens van twaalf uur overschreden is, gaat Zonhoven helemaal uit de bol. Dan wordt het steeds moeilijker om de mensen aan de andere kant van je toog duidelijk te maken dat je voor drie bonnetjes drie pintjes krijgt, en geen vier. En het gezeur (‘Die pint is niet vol’, ‘Daar staat teveel schuim op’, ‘De kriek is lauw’, ‘Is dàt banaanjenever? Vorig jaar zag die er anders uit’) vervaagt gelukkig, net als het bewustzijn. Dan worden als op automatische piloot pintjes achterovergekapt, jenevertjes weggewerkt en frisdrank uitgedeeld aan die ene zeldzame bob.

Nee, over het algemeen hou ik wel van Hololool. Het is alleen de kunst om de zatteriken te negeren (vooral de naarmate de avond vordert groeiende categorie ‘vieze oude venten’), je warm genoeg te kleden (maar toch met genoeg laagjes: weinig truien als je aan ’t werk bent, veel truien als alles moet opgeruimd worden) en op voorhand wat extra slaap te stockeren. En dan wordt Hololool een magisch volksfeest, waar je een heel dorp ziet samenkomen, waar je een ongelofelijke diversiteit aan mensen ziet passeren en waar je toch altijd even denkt: hopelijk word ik later niet zo...