Theater op de markt

Theater op de markt. Ofte: poging twee. Factoren die veranderden sinds de laatste blogpost: 1) het weekend brengt een zekere beschikbaarheid van tijd  en uitslaapmogelijkheid 2) ik weet weer wat schrijven (zeker op deze zonnige zomerzondagochtend, in de tuin, might I add). Want hoe interessant mijn (vermoeiende) vakantiewerkende verhalen van snottebellen en kakbroeken ook zijn - kinderdagverlijf, leuk, should try it - echt veel zin om ze te herbeleven in mijn schaarse vrije momenten heb ik niet. Maar dan was er dat tweejaarlijkse Hasseltse theaterfestival Theater op de Markt... Dit jaar toe aan zijn vijftiende editie en altijd garant voor een weekend verrassend verbluffend theaterspektakel. Doorgaans voor elk wat wils ook: locatietheater, circusvoorstellingen, straattheater,... en dat in een mix van gratis voorstellingen en ticketvoorstellingen.

Moest ik het bijgelovige type zijn, dan kon deze vijftiende editie gerust doorgaan voor een dertiende met bijhorend ongeluk. Of met andere woorden: ik vergat tickets te bestellen. Mijn verrassend vergeetachtige brein kwam er pas enkele dagen geleden achter dat het Theater-op-de-marktweekend al voor de deur stond. Vol goede moed stuurde ik mijn zusje nog naar de ticketbalie, helaas om er achter te komen dat de voorstellingen van onze keuze hopeloos uitverkocht waren. Dan maar een keuze maken uit het zeker niet mindere gratis aanbod. Eens in het bezit van een begeerd programmaboekje kon het aankruisen, doorstrepen, uren vergelijken, locaties opzoeken en puzzelen beginnen. En zo werd het alsnog een rijk gevulde theaterzaterdagavond:

De stille fanfare (NL)
"De stille fanfare kan een excellent rapport voorleggen: nog nooit speelden ze één valse noot. Logisch ook, want buiten de voorbij marcherende voeten vindt het hele gebeuren in stilte plaats. De stille fanfare marcheert steeds in vol ornaat en slaat menig toeschouwer met verstomming. Het prettig gestoorde ensemble zorgt altijd voor een leuke ontregeling van het publiek".  

Niet echt gepland - en etend op een terrasje - pikten we toch nog een vleugje stille fanfare mee. Het programma loog in elk geval niet. Deze excentrieke en opvallend stille fanfare laat zijn doorkomst niet onopgemerkt voorbijgaan. Enkele sms'ende meisjes werden het eerste doelwit dat we vanop ons veilige terras konden spotten. Gehuld in doodse stilte maar met ongekend ritmegevoel werden de hulpeloze meisjes omsingeld, om gedurende de komende minuten niet meer te kunnen ontsnappen aan de cirkeltjes lopende fanfare. Toen het getreiter dan toch ten einde liep, werd een (vanuit ons standpunt) tweede slachtoffer uitgekozen: een overduidelijk verdwaalde japanse dame die haar groep kwijt was werd ettelijke straten lang achtervolgd door de fanfare. Elke ontsnappingspoging even lachwekkend en nutteloos. De stille fanfare werkte in elk geval op de lachspieren van de omstaanders die niet onverwacht deel gemaakt werden van de act. En ook zij die wel ongevraagd theaterambities kregen, konden een smile niet onderdrukken. Kortom, een fijne afleidende passage die zeer gesmaakt werd, daar op dat terras.

Les Philébulistes - Arcane (FR)
"De Philébule is de samenstelling van twee wielen van roestvrij staal van vijf meter in diameter, verbonden door een centrale as. De bizarre constructie is een gigantische mobiele structuur waarin twee acrobaten evolueren. 'Arcane' is een nieuwe vorm van circus wat tot een ongekend spektakel leidt."

Niet de eerste voorstelling op ons zaterdaglijstje, genoodzaakt wel de eerste voorstelling die we konden zien - beperkte publiekscapaciteit bij 'La route' (Anonima Theatro) en een rijkelijk late aankomst strooiden roet in ons zorgvuldig geselecteerde programma. Voordeel van het wegvallen van die voorstelling was de rijkelijk vroege aankomst bij het rad van de Philebulisten. Et voilà: plaatsje op de eerste rij met prachtig zicht op het rad, zon in de rug, en nog wat tijd op overschot. Toegegeven: de spektakelwaarde van de radkunstenaars en hun trucjes is absoluut niet verwaarloosbaar, maar toch zat er bij momenten weinig vaart in de voorstelling. Met name het begin kwam erg traag op gang. En dan, net op het moment dat ik het lange wachten een beetje begon te betreuren, barstte de energie los. Verbluffend slingeren op, in, tussen, rond het rad, flirten met de randjes van het ronde podium, minutieuze fysieke beheersing, adembenemende acrobatische toeren,... ik wist het nu wel zeker: deze heren waren het wachten waard.

SkaGeN - Hector Mann & de Fizzy Pop Limonadefabriek (BE)

"In de wonderlijke omgeving van een park bij nacht, leert u Hector Mann kennen, een arbeider in de Fizzy Pop Limoadefabriek. Hector droomt ervan ooit rijk te zijn en wanneer op een dag een blind meisje hem voor een miljonair aanziet begint het avontuur. Hector Mann & de Fizzy Pop Limonadefabriek wordt live geconstrueerd op een-tot-filmstudio-omgebouwde-vrachtwagen, door zich van overdreven gebaren bedienende acteurs, een hyperkinetische pianist en geavanceerde blue-key technieken."

Na enkele gemiste kansen op De Zomer van Antwerpen vorig jaar, kreeg ik nu toch de kans om deze voorstelling mee te pikken. En wat voor een voorstelling! Als toeschouwer word je meteen in de tijd gekatapulteerd. We schrijven anno 1920 (zo ongeveer), de bloeiperiode van de stomme film. Hector Mann's verhaal is dan ook niet erg rijk aan woorden (gesproken noch geschreven), aan emotie en spektakel des te meer. De nostalgie van de zwart-witfilm - uiteraard met live pianist - wordt immers vermengd met een verbluffend technisch geavanceerde bluescreen. (Dat principe is vooral gekend van de weersvoorspellingen: de weerkaart die we op tv zien, is in realiteit een blauw scherm waarvoor de weerman of -vrouw staat. Het blauw krijgt dan een invulling door projectie van een ander beeld) Met behulp van een heel arsenaal aan blauwe meubelen, panelen, kostuums,... wordt zo op het projectiescherm boven de tot (volledig blauw) podium omgebouwde oplegger de film getoond van wat zich op het podium afspeelt. Je laat je ogen steeds heen en weer schieten van the making of op het podium en de film op het scherm. Met enkel je blik op het scherm zou je je zo in een drive-in kunnen wanen.

Niet alleen technisch is Hector Mann en de limonadefabriek een hoogstandje. De mix van slapstick en melodrama weet de harten en lachspieren van het publiek prima te verwarmen - al waren de fleecedekentjes die uitgedeeld werden ook erg effectief. Niet alleen de Charlie Chaplinachtige flauwe moppen ontlokken giechels, ook (en vooral) de kleine dingen die (allicht ongewild) misliepen waren erg amusant. Die hoed die zo'n halve meter van de haak (op het scherm) zweeft, dat blauwe scherm dat bijna omvalt, die keer dat Hector (opnieuw: op het scherm) net naast de bank gaat zitten,... Het geeft je een kleine blik achter de schermen, en een groeiend respect voor de momenten waarop de plaatsingen in de ruimte wél perfect overeenkomen met het scherm. Toch bewezen deze kleine rommelige schoonheidsfoutjes ook dat de voorstelling niet (meer) helemaal op punt staat. Er miste soms wat scherpte en onhandigheden hier en daar verrieden een gebrek aan opwarming - normaal, als je bedenkt dat deze voorstelling na een jaar onder het stof werd gehaald.

Maar goed: eindigen met een positieve noot: SkaGeN blijft wel verrassen. Zo is er de leuke locatie (een - best wel koud, dank voor de dekentjes - park bij nacht), de al bij al toch echt wel inventieve bluescreen, de gratis popcorn tijdens de pauze, de zalige tapdansscène aan het einde van de voorstelling,... Meer dan geenoeg om van te genieten op een (helaas niet echt zwoele) zomeravond!

Ziya Azazi - Ember (ES)
"Een danser wordt omringd door vuur. Hij wervelt rond en rond, er lijkt begin nog einde aan.  Deze dans brengt de continue cyclus van het leven, maar ook de pijn wanneer we beseffen dat het leven eindig is."

Laten we kort zijn: ik vond er niets aan... Oké, de man in kwestie kan erg lang ronddraaien zonder zichtbaar duizelig te worden, dat moet je hem nageven. Verder vond ik het spel met vuur, het doelloos ronddraaien en het bizarre plakband-van-de-vloer-trekken eerder ergerlijk.