Waarom schrijf ik?

Ik schrijf omdat ik wil schrijven
dat ik gelukkig ben.

Op een dag zal het zover zijn
en zal ik schrijven-
met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden,
en met rode oren en rode wangen;
ik ben gelukkig.

Als ik daarna ooit nog twijfel
en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij
of zelfs reddeloos verloren,
kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben:
gelukkig.

Toon Tellegen

DE Limburg

Het moest er ooit van komen: nietsvermoedend telefonerend werd ik op de tram ontmaskerd. Mijn ware aard tentoongespreid voor iedereen die het maar wilde horen. Daar zat ik dan, tram 11 richting Melkmarkt (die in Antwerpen, om alle verwarring te vermijden). Nog snel, voor ik verwacht werd op een vergadering, wat dingen in orde brengen. Telefonische hulplijn: my dear sister. Dat ze in bad zat, verduidelijkte mijn papa, die de telefoon opnam. Of ik haar dan toch even kon spreken, verzocht ik hem. Hij weer: doe de uitleg maar aan mij, ik zal wel tolken. Dus ik: uitleg van een half uur (goed, ik overdrijf misschien, maar dat mag – dichterlijke vrijheid, meneer de rechter), met de nodige tussenpozen en een echoënde vader op de achtergrond. Dan hij: ze gaat haar handen afdrogen, leg het toch maar aan haar uit. Even opgewekt doe ik braafjes mijn uitleg opnieuw, deze keer een pak efficiënter, wegens directe feedback van mijn contactpersoon. Et voilà, nog voor de eindhalte alles geregeld. Lichtjes trots op dit time management steek ik m’n telefoon weer weg. Bijna gelijktijdig draait de ietwat sjofele man op het stoeltje voor me zich om. “Zijde gij van DE Limburg?” Ik vergeef hem zijn onmiskenbaar (vettige) Antwerpse tongval en glimlach vriendelijk. “Ja meneer, dat kan je niet wegsteken he.” “Ik doecht het al,” vervolgt hij, om daarna in een nauwelijks verstaanbaar maar geanimeerd verhaal uit te barsten. Ik begreep dat hij ooit nog eens bij de zusters in Hechtel (“Da’s oewk DE Limburg he”) op school had gezeten, dat dat nog eens tijden waren, dat er meisjes en jongens waren en dat dat spannend was, en dat hij er al 60 jaar niet meer geweest was. Ik maakte even een rekenoefening om in te schatten hoe oud de man zou kunnen zijn. Ik kwam uit bij best wel oud en staakte het rekenen. Ik schonk hem opnieuw een bemoedigende glimlach, bevestigde dat dat toch wel wat geweest moest zijn en stond met een verontschuldigend knikje op. En nu oppassen allemaal: Limburgse stapt uit Antwerpse tram!

Fantastisch verleden

Ik was dan de kapitein, en dit was dan ons schip. Het was eigenlijk ook een duikboot. Want je weet, de glijbaan was een geheime gang naar de zeebodem. En het onderste deel van ons schip was dan de slaapkamer. En als we dan sliepen, konden we het raampje sluiten zodat het donker was. Oh en overdag konden we de vissen zien zwemmen. En hiermee (houdt willekeurig stuk buitenspeelgoed omhoog) konden we dan onder water ademen. En als we dan aan deze (onzichtbare) hendel draaiden, konden we door het (onbestaande, maar daarom niet minder aanwezige) deurtje naar buiten zwemmen. En het gras was dan ons eten, want dat lustten we erg graag. En ik ging dan het eten zoeken en klaarmaken (loopt met emmertje door de tuin en plukt gras). En jij bleef dan op de uitkijk staan, want als we aan land gingen moesten we wel samen gaan. En de wip was dan een gezonken boot, en de kersenboom een eiland. Hé ga jij niet even mee, ik denk dat ik daar een speciale vis zie, dat kan misschien ons huisdier worden. En ik kon dan heel goed zwemmen (en jij eigenlijk ook wel). 

Of nee, laten we een trein bouwen. Jij was dan de machinist, en ik ging dan met mijn kinderen op vakantie met de trein. En dan kregen we ijsjes in de trein - wacht, ik vraag aan moeke of we een ijsje krijgen. Oh en ik moet mijn poppen nog gaan klaarmaken, die kunnen zo niet mee op stap. Weet je wat, bouw jij de trein al? Ik moet nog flesjes met pap maken en kleertjes uitzoeken voor onderweg. Of nee, ik zal wel helpen, ik weet hoe een trein eruit moet zien. En dan was de zandbak de zee. Want natuurlijk ging de trein naar zee. Zou vake het erg vinden als we het hout gebruiken voor de trein? Waarschijnlijk niet. En we ruimen wel op, toch? En jouw tractor kon dan naast de trein rijden. Maar dan moest mijn buggy wel nog in jouw laadbak, want die paste niet meer in de wagon. Jij was anders de papa van mijn pop, is dat goed? En kaatje kon dan op de kinderen letten. En de bolderkar was dan ook een wagon van de trein he. Kom, vertrekken! En dan van hakke hakke tuut tuut, weg zijn wij…

En ik was dan zo'n jaar of acht. Vol fantasie en enthousiasme. Of was ik nu zo’n jaar of eenentwintig. Vol goede herinnering aan de fantastisch verleden tijd?

Ongeveer

Van: Kotbaas
Aan: Mij

Beste Lotte,

Op 3 augustus 2012 vanaf 9.00 uur zal je douche worden uitgebroken en wordt er een nieuwe douche geplaatst.

Met vriendelijke groeten,

Kotbaas.

Zoiets, ongeveer, las ik enkele weken geleden. Gevolgd door vreugdedansjes en juichkreten. Oude aftandse douche de deur uit. Een gedachte waar ik mee kon leven. En al snel sloeg vreugde om in nieuwsgierigheid. Wat zouden ze aanvangen met mijn badkamer(tje, laten we eerlijk zijn) in mijn afwezigheid? Een tripje naar Antwerpen zo ergens rond 3 augustus kon niet uitblijven. Gedreven door curiositeit zakte ik af naar 't Stad. Een blitzbezoek, dat wel. Maar net genoeg tijd om de nieuwe douche te bewonderen én uit te testen. Mijn aankomst op kot ging immers gepaard met een stel in modder gedrenkte voeten (dankjewel, Dranouter). Wat denkt een mens dan? Douchetest!

De nieuwe douche werd echter een kleine teleurstelling. Prachtig glanzend, mooi wit, nieuw douchegordijn, dat wel, maar een groot gebrek aan warm water deed de oorspronkelijke opgetogenheid toch een beetje verbleken. Maar goed, ik stak de schuld op mijn slaperige hoofd (zat de 04:30 op de klok daar voor iets tussen?) en de pasgeplaatstheid (zou dat een woord kunnen zijn?) van de douche. Als ik de volgende keer op kot zou komen, zou die douche vast prima werken.

Et voilà, daar was die volgende keer op kot. Hittegolvend sprong ik onder de douche. De begeerde verkoeling vond ik, zonder meer. Op warm water was het langer wachten. Hoopte ik (misschien is de boiler traag omdat ik 'm al even niet gebruike). Minutenlang. Tot ik me plots bedacht... Het zou toch niet... Nah, kan toch niet... Of toch? Uit nieuwsgierigheid draaide ik de koude kraan open. In no time stroomde het heerlijke water over mijn lichaam.

Blij dat koud en warm toch ongeveer op de juiste plaats staan. 

Velodrama

Dan stond je op tijd op.
Dan dook je nog even in het zwembad om de beloofde hittegolfdag toch minstens fris te beginnen.
Dan vertrok je vol goede moed, stalen ros in de hand, zonnebril op de neus, muziek in de oren.
Dan hield je rekening met je dagelijkse passage langs Pukkelpop (halfdove mensen op het fietspad -> bel nutteloos -> onmogelijk tempo te houden -> vroeger vertrekken)
Dan vond je je vroege vertrek al niet erg (net ontwaakte Pukkelpopwei = entertainment!)
En dan, dan geeft je fiets het op. Zo ter hoogte van de beginnende PPdrukte.

Dan probeerde je nog zielig te kijken (niemand schoot te hulp)
Dan deed je zelf maar enkele weinig succesvolle pogingen het nutteloze stuk ijzer weer tot leven te wekken.
Dan realiseerde je je dat de tikklok op het werk vast niet gevoelig zou zijn voor excuses als 'mijn fiets was kapot' - in dezelfde categorie: 'Mijn hond heeft mijn huiswerk opgegeten'.
Dan realiseerde je je niet veel later dat je geen gsmloos middelbaar scholiertje meer bent (al doet de zo bekende ochtendlijke reisweg dat toch vermoeden)
Dan koos je maar voor hulplijn 1: Papaaaaaa!
Dan negeerde je de geërgerde toon van papalief aan de telefoon.
Dan wachtte je braaf (en lichtjes aangestaard door Pukkelpopstraatafzetters - Help. Mij. Dan.) op de evacuatie van je oud ijzer
Dan keek je om de minuut op de klok (tiktaktiktak - tikklokalarm!)
Dan zag je redder papa al van ver in de frustrerende file.

Dan deed je verschillende beschamende pogingen je fiets in de (toegegeven: veel te kleine auto) te puzzelen. Vaderlief wende rugpijn voor en keek geamuseerd toe.
Dan vervloekte je je ruimtelijk inzicht.
Dan moest je je verlies toegeven en je (de-naam-niet-waardige) fiets achterlaten in het Pukkelpopgedruis.
Dan sprong je maar snel in de auto in een poging toch niet zoveel te laat aan te komen op het werk.
Dan hoorde je onderweg een pak verwijten aan (nee, papa, ik kan er ook niets aan doen dat mijn fiets stuk is en jij nu te laat op je werk bent!)
Dan maakte je je de hele dag zorgen over A) hoe je thuis zou raken (te voet, daar legde je je bij neer) en B) of je fiets PP overleefd zou hebben.

Dan kreeg je omstreeks het einde van de werkdag een verlossend telefoontje: A) je fiets is gemaakt B) ik zal je op je werk komen halen en afzetten bij je fiets.
Dan denk je zo even: mijn broer is een held!

Theater op de markt

Theater op de markt. Ofte: poging twee. Factoren die veranderden sinds de laatste blogpost: 1) het weekend brengt een zekere beschikbaarheid van tijd  en uitslaapmogelijkheid 2) ik weet weer wat schrijven (zeker op deze zonnige zomerzondagochtend, in de tuin, might I add). Want hoe interessant mijn (vermoeiende) vakantiewerkende verhalen van snottebellen en kakbroeken ook zijn - kinderdagverlijf, leuk, should try it - echt veel zin om ze te herbeleven in mijn schaarse vrije momenten heb ik niet. Maar dan was er dat tweejaarlijkse Hasseltse theaterfestival Theater op de Markt... Dit jaar toe aan zijn vijftiende editie en altijd garant voor een weekend verrassend verbluffend theaterspektakel. Doorgaans voor elk wat wils ook: locatietheater, circusvoorstellingen, straattheater,... en dat in een mix van gratis voorstellingen en ticketvoorstellingen.

Moest ik het bijgelovige type zijn, dan kon deze vijftiende editie gerust doorgaan voor een dertiende met bijhorend ongeluk. Of met andere woorden: ik vergat tickets te bestellen. Mijn verrassend vergeetachtige brein kwam er pas enkele dagen geleden achter dat het Theater-op-de-marktweekend al voor de deur stond. Vol goede moed stuurde ik mijn zusje nog naar de ticketbalie, helaas om er achter te komen dat de voorstellingen van onze keuze hopeloos uitverkocht waren. Dan maar een keuze maken uit het zeker niet mindere gratis aanbod. Eens in het bezit van een begeerd programmaboekje kon het aankruisen, doorstrepen, uren vergelijken, locaties opzoeken en puzzelen beginnen. En zo werd het alsnog een rijk gevulde theaterzaterdagavond:

De stille fanfare (NL)
"De stille fanfare kan een excellent rapport voorleggen: nog nooit speelden ze één valse noot. Logisch ook, want buiten de voorbij marcherende voeten vindt het hele gebeuren in stilte plaats. De stille fanfare marcheert steeds in vol ornaat en slaat menig toeschouwer met verstomming. Het prettig gestoorde ensemble zorgt altijd voor een leuke ontregeling van het publiek".  

Niet echt gepland - en etend op een terrasje - pikten we toch nog een vleugje stille fanfare mee. Het programma loog in elk geval niet. Deze excentrieke en opvallend stille fanfare laat zijn doorkomst niet onopgemerkt voorbijgaan. Enkele sms'ende meisjes werden het eerste doelwit dat we vanop ons veilige terras konden spotten. Gehuld in doodse stilte maar met ongekend ritmegevoel werden de hulpeloze meisjes omsingeld, om gedurende de komende minuten niet meer te kunnen ontsnappen aan de cirkeltjes lopende fanfare. Toen het getreiter dan toch ten einde liep, werd een (vanuit ons standpunt) tweede slachtoffer uitgekozen: een overduidelijk verdwaalde japanse dame die haar groep kwijt was werd ettelijke straten lang achtervolgd door de fanfare. Elke ontsnappingspoging even lachwekkend en nutteloos. De stille fanfare werkte in elk geval op de lachspieren van de omstaanders die niet onverwacht deel gemaakt werden van de act. En ook zij die wel ongevraagd theaterambities kregen, konden een smile niet onderdrukken. Kortom, een fijne afleidende passage die zeer gesmaakt werd, daar op dat terras.

Les Philébulistes - Arcane (FR)
"De Philébule is de samenstelling van twee wielen van roestvrij staal van vijf meter in diameter, verbonden door een centrale as. De bizarre constructie is een gigantische mobiele structuur waarin twee acrobaten evolueren. 'Arcane' is een nieuwe vorm van circus wat tot een ongekend spektakel leidt."

Niet de eerste voorstelling op ons zaterdaglijstje, genoodzaakt wel de eerste voorstelling die we konden zien - beperkte publiekscapaciteit bij 'La route' (Anonima Theatro) en een rijkelijk late aankomst strooiden roet in ons zorgvuldig geselecteerde programma. Voordeel van het wegvallen van die voorstelling was de rijkelijk vroege aankomst bij het rad van de Philebulisten. Et voilà: plaatsje op de eerste rij met prachtig zicht op het rad, zon in de rug, en nog wat tijd op overschot. Toegegeven: de spektakelwaarde van de radkunstenaars en hun trucjes is absoluut niet verwaarloosbaar, maar toch zat er bij momenten weinig vaart in de voorstelling. Met name het begin kwam erg traag op gang. En dan, net op het moment dat ik het lange wachten een beetje begon te betreuren, barstte de energie los. Verbluffend slingeren op, in, tussen, rond het rad, flirten met de randjes van het ronde podium, minutieuze fysieke beheersing, adembenemende acrobatische toeren,... ik wist het nu wel zeker: deze heren waren het wachten waard.

SkaGeN - Hector Mann & de Fizzy Pop Limonadefabriek (BE)

"In de wonderlijke omgeving van een park bij nacht, leert u Hector Mann kennen, een arbeider in de Fizzy Pop Limoadefabriek. Hector droomt ervan ooit rijk te zijn en wanneer op een dag een blind meisje hem voor een miljonair aanziet begint het avontuur. Hector Mann & de Fizzy Pop Limonadefabriek wordt live geconstrueerd op een-tot-filmstudio-omgebouwde-vrachtwagen, door zich van overdreven gebaren bedienende acteurs, een hyperkinetische pianist en geavanceerde blue-key technieken."

Na enkele gemiste kansen op De Zomer van Antwerpen vorig jaar, kreeg ik nu toch de kans om deze voorstelling mee te pikken. En wat voor een voorstelling! Als toeschouwer word je meteen in de tijd gekatapulteerd. We schrijven anno 1920 (zo ongeveer), de bloeiperiode van de stomme film. Hector Mann's verhaal is dan ook niet erg rijk aan woorden (gesproken noch geschreven), aan emotie en spektakel des te meer. De nostalgie van de zwart-witfilm - uiteraard met live pianist - wordt immers vermengd met een verbluffend technisch geavanceerde bluescreen. (Dat principe is vooral gekend van de weersvoorspellingen: de weerkaart die we op tv zien, is in realiteit een blauw scherm waarvoor de weerman of -vrouw staat. Het blauw krijgt dan een invulling door projectie van een ander beeld) Met behulp van een heel arsenaal aan blauwe meubelen, panelen, kostuums,... wordt zo op het projectiescherm boven de tot (volledig blauw) podium omgebouwde oplegger de film getoond van wat zich op het podium afspeelt. Je laat je ogen steeds heen en weer schieten van the making of op het podium en de film op het scherm. Met enkel je blik op het scherm zou je je zo in een drive-in kunnen wanen.

Niet alleen technisch is Hector Mann en de limonadefabriek een hoogstandje. De mix van slapstick en melodrama weet de harten en lachspieren van het publiek prima te verwarmen - al waren de fleecedekentjes die uitgedeeld werden ook erg effectief. Niet alleen de Charlie Chaplinachtige flauwe moppen ontlokken giechels, ook (en vooral) de kleine dingen die (allicht ongewild) misliepen waren erg amusant. Die hoed die zo'n halve meter van de haak (op het scherm) zweeft, dat blauwe scherm dat bijna omvalt, die keer dat Hector (opnieuw: op het scherm) net naast de bank gaat zitten,... Het geeft je een kleine blik achter de schermen, en een groeiend respect voor de momenten waarop de plaatsingen in de ruimte wél perfect overeenkomen met het scherm. Toch bewezen deze kleine rommelige schoonheidsfoutjes ook dat de voorstelling niet (meer) helemaal op punt staat. Er miste soms wat scherpte en onhandigheden hier en daar verrieden een gebrek aan opwarming - normaal, als je bedenkt dat deze voorstelling na een jaar onder het stof werd gehaald.

Maar goed: eindigen met een positieve noot: SkaGeN blijft wel verrassen. Zo is er de leuke locatie (een - best wel koud, dank voor de dekentjes - park bij nacht), de al bij al toch echt wel inventieve bluescreen, de gratis popcorn tijdens de pauze, de zalige tapdansscène aan het einde van de voorstelling,... Meer dan geenoeg om van te genieten op een (helaas niet echt zwoele) zomeravond!

Ziya Azazi - Ember (ES)
"Een danser wordt omringd door vuur. Hij wervelt rond en rond, er lijkt begin nog einde aan.  Deze dans brengt de continue cyclus van het leven, maar ook de pijn wanneer we beseffen dat het leven eindig is."

Laten we kort zijn: ik vond er niets aan... Oké, de man in kwestie kan erg lang ronddraaien zonder zichtbaar duizelig te worden, dat moet je hem nageven. Verder vond ik het spel met vuur, het doelloos ronddraaien en het bizarre plakband-van-de-vloer-trekken eerder ergerlijk.

Poging 1

Wat doe je als je al enkele nachten na elkaar boven je ik-lees-nog-wat-voor-het-slapen-boek in slaap valt? Juist, je gaat vroeger slapen. Wat doe je als doodop bent na een lange werkdag? Juist, je gaat (vroeger) slapen. Wat doe je als je in een toestand tussen slaap en waak onzin begint uit te kramen? Juist, je zwijgt en gaat slapen! Maar wat doe je dan als je toch nog snel een blogje wilt neerpennen - want het was alweer zo lang geleden dat je nog eens in je pen/vingers kroop? Juist, je blijft nog wat wakker, steekt tandenstokers onder je oogleden en kruipt in je toetsenbord. En wat doe je dan toch als je eigenlijk helemaal niet zoveel hebt om over te schrijven? Juist, je kwebbelt er toch maar op los en gebruikt vermoeidheid als excuus voor uitgeslagen nonsens. Laat het gekwebbel beginnen! Of wacht... Wat doe je als je na die eerste alinea ondanks tandenstokers en goede schrijfvoornemens toch half in een comateuze slaap sukkelt? Juist, je kruipt onder de wol en besluit morgen verder te schrijven... To be continued, zou kunnen volgen.