Oranje

Nu weet ik het weer, waarom ik nooit – die ene keer dat we met de hele lagere school verzamelden om God-weet-welke-maar-blijkbaar-een-belangrijke match te kijken uitgezonderd – naar voetbal kijk. Het. Boeit. Me. Gewoon. Niet. Maar ach, het kan iedereen gebeuren om op een zwoele zondagavond in een café vol voetbalfans verzeild te raken. Dan maak je van de nood een deugd. Je joelt – zij het steeds een fractie van een seconde later dan the crowd – lustig mee, en probeert je ik-weet-helemaal-niet-waarom-gezicht in de plooi te houden. Dat je gezelschap wel lijkt te weten wat er gebeurt en zelfs een ijdele poging doet om buitenspel (blijkbaar ook wel offside. Ik leerde bij.) uit te leggen aan deze voetbalnewbie helpt het I-don’t-belong-here-gevoel niet. 

Gelukkig blijkt voetbal ook voor totaal ongeïnteresseerde leken leuke aspecten te hebben. Zo zocht ik minutenlang naar een speler met roze schoenen (die bestaan!), maakte ik een mentale lijst van belachelijkste tatoo’s (veel kandidaten) en genoot ik van de herhalingen van de tackles (intussen luid klagend dat ’t toch wel mietjes waren, die voetballers). Nog voor ik het besefte stoof iedereen recht. Pauze, zo bleek, en tijd om de nodige voorraad (geestrijke) drank in te slaan.

Ik stond versteld van het gebrek aan opgebouwde ergernis die ik me herinnerde uit vroegere pogingen sportwedstrijden uit te zitten. I admit defeat: zo erg was het niet. Mijn luid gescandeerde ik-haat-voetbal-mantra (waarbij voetbal naar believen vervangen mag worden door eender welke andere sport) zal voortaan voorzichtig gefluisterd worden. Nee, stiekem genoot ik van dit aparte, onbekende, maar fascinerende sfeertje. Toch dwaalde mijn blik, gevolgd door mijn gedachten, regelmatig af. Naar de aandachtig geboeide gezichten rondom me (hier zitten wel veel mannen!), naar de posters aan de muur (hingen die daar altijd al?) en naar de randjes van mijn nagels (moest ik die niet dringend eens knippen?). Zo miste ik veel, onder andere een goal, een prachtig vertraagde valpartij en enkele van de meest bizarre supporters ooit. Maar ik kreeg genoeg mee om steeds meer te begrijpen van dat doelloos achter de bal rennen. 

Zelfs ik had het zien aankomen, ingefluisterd door mijn gezelschap. Portugal sleepte de overwinning binnen. Verwacht en verdiend, aldus datzelfde gezelschap. Supporters tevreden, ik trots. Omdat ik voor het eerst een hele match keek. Flink, toch? Must be growing up!