Nostalgiek

Studentikoos lanterfanter en slenter ik door de dag. Examens, heet dat. Ofte: de eender-wat-anders-is-interessanter-dan-school-periode, met zeer uitgebreide categorie eender-wat-anders.  Zo werden torens van potloden gebouwd (bevolkt door slijpers en gommen), waren de boeken in het rek dringend aan een reorganisatie toe (van groot naar klein. Of toch van klein naar groot? Kleur of thema zijn ook altijd opties) en werden blogjes opgericht (tot grote verwarde verwondering van, euh, enkelen). Pauze nemen, heet dat in zichzelf goedpratende studentenmilieus. Even het lerende leven vergeten en schaamteloos, nutteloos de tijd verdrijven. Mijn lievelings-eender-wat-anders-rubriek is misschien nog wel het bladeren door mapjes op de computer (nerdalert!).

Een heel digitaal verleden flitst dan voor je ogen. Foto’s van ver vergeten vakanties, muziekjes in jaren niet beluisterd, belachelijk lang geleden chatgesprekken, plots herkende onbekende documentjes,… Mocht het niet duidelijk zijn: ik ben verzamelaar, van herinneringen, gedachten, stukjes digitaal verleden tijd.  De weg naar delete kennen mijn vingers amper. Het vermogen alles te classificeren in netjes geordende – jaar, thema, inhoud, kleur, groot naar klein (of wacht...) – mapjes des te meer. Ik ben een archiefjes-L, zo je wil.

Vanmiddag belandde ik in het mapje “school  1ste middelbaar”. Wiskundeformules- en definities, Latijnse woordenlijstjes, een spreekbeurt over De Olifant en een werkstuk over Griekse goden komen vaag bekend voor. Met getriggerde nieuwsgierig naar de inhoud scroll ik verder, tot het document “schrijfoefeningen Nederlands” helemaal mijn aandacht trekt. – openen – Een kleine schat aan schrijfsels die ik al jaren niet las, verschijnt. Schattig, koddig en een beetje kinderlijk, maar de leukste teletijdmachine-ervaring die er is.

Gevraagd naar een “Gedicht over de herfst”, schreef kleine Lotte:

ijzige windvlagen

veilig

weggestopt in m’n jas

als een muisje in haar hol

rol ik samen met

gouden wilgenblaadjes

over de grond

in dit sprookje

wiegen zelfs stevige bomen

heen en weer

Mijn twaalfjarige zelf kreeg blijkbaar ook ooit de opdracht te shoppen in andermans verzen. Het resultaat? Een samenraapsel van niet-zelfgeschreven-woordjes-die-dan-toch-een-gedichtje-vormen.

je bent een lang gedicht

het is nog niet geschreven

toevallig even oogcontact

waaraan zonlicht zacht voorbijgaat

stilzwijgend staar je naar een wereld

met een blik van mannen onder elkaar

wolkenranden dansen rusteloos voorbij

op het ritme van je klankspel

de tijd slaat snel om ons heen

de hemel zoemt van je afwezigheid

Vondsten als deze maken de uitgebreide categorie eender-wat-anders toch altijd weer de moeite waard. Laat ze nog maar wat duren, die examens. Ik ben nog niet uitgezocht!