Zes was ik. Elke avond voor het slapengaan plakte ik mijn neus tegen de spiegeltjes aan de wand. Onder de fonkelende sterrenhemel van mijn prinsessenbed fantaseerde ik erop los. Over de wereld in de spiegel, het meisje aan de andere kant van de muur, het land dat zich net buiten mijn gezichtsveld uitstrekte - mijn spiegeltjes moeiteloos omgetoverd tot vensters. Ik hield voorzichtig mijn adem in, bang om dat zorgvuldig geconstrueerde parallelle universum achter wolkjes te zien verdwijnen.
Ze was vast sterk, bedacht ik. Dapper. En prachtig, wat was ze prachtig. Ongegeneerd staarde ik door het venster, tot ik haar weer zag. Ze sprong op het bed, hoger en hoger, tot haar dansende vlechten tussen de sterren zweefden, het plafond door fantasie verdreven. Dan dook ze weer weg in een hoekje, boekenverslindend omgeven door torenhoge stapels leesvoer. Even later dartelde ze ongedwongen door de ruimte, die de proporties van een balzaal had aangenomen, haar bewegingen sierlijk, zwierig, zwanig. Zes was ik en elke avond was mijn wang tegen het koude glas de veelbelovende voorbode van een hoofd vol verzinsels en een nacht vol dromen.
Dertig ben ik. Weer plak ik met mijn neus tegen de spiegel. Geen sterrenhemel, boekenstapels of balzalen. Wel een meisje. Vrouw? Weer hou ik mijn adem ik. Ben ik dat? Of is het dat fantasietje dat in de spiegel woont? Met tintelende vingertoppen tast ik de grenzen van mijn verbeelding af. Voel ik aan mijn lijf als om me ervan te vergewissen dat het echt is. Ik kijk. Knipper. Kijk weg. Kijk weer. Laat mijn vingers dwalen tot ze moeiteloos verdwijnen om elk hoekje van het lichaam dat dan toch van mij blijkt te zijn.
Dit ben ik.
Dit. Ben. Ik.
Ik moet het een paar keer herhalen voor ik mezelf geloof.
Dit ben ik.
En dan… fluisterend: wat is ze sterk, die vrouw. En dapper – wat luider. En prachtig. Luider. Wat is ze prachtig! Ik roep het uit in de hoop dat de woorden zullen blijven zinderen tot de volgende blik in de spiegel. Wat is ze prachtig, zucht ik…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten