Soms

denk ik meer dan ik durf
onzuchtbaar
want jij
Haalt het durfste in me
naar boven
-dien je gniffelend
aarzelbeienijs op
en fluistert me toe
oefening baart knoopjes

The Copy Slayer*

Kopieërmachines en ik hebben niet de beste relatie. Het aantal keren dat ik de medewerkers van de bib moest optrommelen om me uit de nood te helpen, overstijgt allicht vlot dat van het studentenpopulatiegemiddelde. Erg opgetogen was ik dan ook niet toen ik op stagedag 1 een kopieercode in mijn handen geduwd kreeg. Het proces om je kopieën te laten maken bleek minstens even omslachtig als zelf inloggen op de boos kijkende machines, dus ik besefte al snel dat het kopiekot wel een eens de place to be zou kunnen worden.

Ik koos een rustig moment uit. Ochtendlijk springuur en een bijna lege leraarskamer: nu zou er zeker geen extra paar zenuwachtig makende ogen me vergezellen in mijn strijd tegen de mastodonten der kopieën. Het onnodig lange inlogproces verliep zo vlot, dat ik hoop op succes begon te koesteren.  Toen ik ook de recto naar recto-verso-test én de sorteren-equivalent zonder noemenswaardige problemen tot een goed einde bracht begon ik achterdochtig te worden. Dit ging te goed. Of was ik op een uitzonderlijk vriendelijk papierspuwend monster gebotst?

IJdele hoop, uiteraard.  Hoewel de eerste taken die ik als ware puppetmaster opdroeg aan het grijze onding vlotjes tot een goed einde gebracht werden, begon het beest te steigeren halverwege het laatste verzoek. Oorverdovend gepiep, flikkerende lampjes en ijzingwekkende stilte op zoemend-ritselend-papier-niveau. Net op dat moment - dank daarvoor, Murphy - komen er uiteraard nog meer lustige kopieerders aangelopen.

Blikken ontwijkend schatte ik mijn opties in. Ten aanval of opgeven. De drakentemmer in mezelf sloot die tweede optie ineens uit en zou niet rusten voor de overwinning in de wacht gesleept was, en het scorebord onvermijdelijk Lotte 1, kopieerdraak 0 zou schreeuwen. De - belachelijk talrijke - knopjes bleken nutteloos. Ik probeerde ze één voor één, in combinatie en voor de zekerheid allemaal een tweede keer. Vruchteloos.

De pas binnengelopen ogen schoten af en toe verwijtend mijn richting op. Ten aanval, krijste mijn innerlijke drakentemmer. Dit kon ik wel. Dus trok ik met een zelfverzekerde zwier enkele lades open - careful, I'm going in! - om daar een teleurstellend gebrek aan papier te ontdekken. Ja hoor, ik begon hier de overhand te krijgen. Het kopieërkot bleek naast uitdagende machines ook een stapel bijvulpapier te bezitten, dus ik dook de stapel in, en voorzag mijn persoonlijke draak van nieuw vuur. Et voilà. Alsof ie me nooit afvallig geweest was, werd de rest van mijn kopieën trouw uitgespuwd. Lotte 1, kopieerdraak 0.

*Ere wie ere toekomt: dank aan E. voor het fijne blogtitelidee

Magnetische nullen

Ik was een beetje verloren. Of voelde me minstens alsof een van mijn dierbare bezittingen dat lot was toegedaan. Eigenlijk vergat ik gewoon mijn gsm - lag naast de trofee voor dramaqueen. Mijn dierbare slimme compagnon, alias agenda, horloge, opluisteraar -kom, stuur nog maar wat fijne muziekjes naar mijn oren - fototoestel, safetynet - welke trein moest ik weer nemen? -, tijdverdrijver - even ... (vul naar hartelust aan: mail, facebook, whatsapp, twitter, instagram,...) checken -, to-do-lijstje en communicatiemiddel tout cour bleef thuis. En daar kwam ik pas achter op de trein. Naar Brussel. Zo halverwege.

Ik mocht van geluk spreken dat het niet mijn hoofd was dat achteloos op het nachtkastje was gezwierd. Ik weet immers zelden nog waar het staat. Het vliegt tegenwoordig van stageles naar lesvoorbereiding en weer terug. Onderweg is het steeds in opperste staat van paraatheid. Heb ik alles? Ging dit goed? Had ik dat niet beter anders gedaan? Moest ik nog ergens aan denken (ja, altijd)? Hoeveel kopieën waren dat weer voor mijn vijfde jaar? Waarmee ging dat tweede lesuur beginnen? Misschien nog even die leerinhoud nakijken? Of dat reflectieverslag alvast neerpennen?

Dat. Onophoudelijk mallemolend door mijn hoofd. On-op-houdelijk. Moemakend, ook - nog meer dan het voor-de-klas-staan, wat vooral veel energie en voldoening geeft. Hoewel de datum al maanden druk omcirkeld stond in mijn agenda, had ik plots nog maar weinig zin om te gaan. Stageschooldagen beginnen vroeg, en des te vroegere uurtjes ik op mijn klok zie passeren, des te moeizamer de morning after zich in gang zet. Maar dan had ik toch die kaartjes, het vooruitzicht op goed gezelschap en stiekem nood aan even loslaten en uitrazen - oh hello there, sociaal contact! Dus was ik onderweg. Naar Brussel Zo halverwege. Met een ieniemienie tegenzinnetje.

Maar dan was daar Edward Sharpe en waren er magnetische nullen en was alles goed. Gsm-gemis - ik ben gek genoeg niet eens gigantisch aan het ding gehecht, maar voelde me toch een beetje naakt zonder - was ver vergeten, comfortabel weggedoken in een stoeltje was moe niet eens zo erg en mijn hoofd had in tegenstelling tot de band ineens veel minder noten op zijn (haar? geen idee eigenlijk van het geslacht van mijn hoofd) zang. Er was alleen nog muziek. En lachen. Wat lachte ik! Frontman Alex deed me instant wegdromen van bloemetjesvelden, vreugdedansjes en twee verschillende sokken. Het schijnbare zootje ongeregeld op het podium leverde prachtig werk af met een nonchalance die nog meer bloemetjes, dansjes en sokken deed vermoeden. En vrij. Muziek! En blij. Wat blij-te ik (ik ben er van overtuigd dat blij op muziek een werkwoord kan zijn).

Ik lachte blij en barstte fluitend verschillend gesokt uit in de meest enthousiaste vreugdedans die dat bloemenveld ooit zag. In Brussel. Zo halverwege. En moest onder-terug-weg steeds denken: ik wil nog.

Ik doe dat dus niet

Ik doe dat dus niet, goede voornemens. Van die grote onhaalbare wensen voor het nieuwe jaar, daar heb ik nu eenmaal niet genoeg doorzettingsvermogen voor, vrees ik - zelfkennis, dat heb ik wel. Ik ga dus niet beginnen met start to run (ik word al moe van het idee - sorry Evy), ga niet stoppen met roken (daarvoor moet je namelijk eerst begonnen zijn en dat zou ik mezelf nooit vergeven) en ga niet meer of minder weet-ik-veel-watten.

En toch. Ook al heb ik niet het doorzettingsvermogen om eender welk voornemen waar te maken, 't is dan toch weer een nieuw jaar. En ook al wil je je niets voornemen, je bent daar soms haast sociaal toe verplicht. Of voelt je zo - de media helpt graag een handje. Dus betrapte ik me er rond de jaarwisseling op dat ik toch op een rijtje zette waarin 2014 anders zou zijn dan zijn voorganger. Een pijnlijke blik op mijn recente bloggeschiedenis schreeuwde schrijven, mijn van woorden ontploffende hoofd was het daar mee eens.

En verder? Laat 2014 vooral een jaar zijn gevuld met weer wat uitgekomen dromen, verlegde grenzen en een vleugje wauw. Met streepjes, hoopjes, veeltjes chiro, ultieme uitdagingen en wie-weet-zelfs-een-diploma. Met fijne familiemomentjes, goed gezelschap, vrienden- en vriendinnenpret. En zingen-dansen-springen-kriebels, fantasietjes en wat echt, zomerzonnen, winterwensen, soezen en een vlokje sneeuw. Nieuw ontdekt en pas ontmoet en liefst nog zoveel meer. Dan schrijf ik - beloofd - dat alles neer.

Goede voornemens. Ik doe dat dus niet.
Of wel?
Alvast een gelukkig nieuwjaar. Geef je mijn wensen door aan de buren?