Defying gravity (2)

Het gaat niet goed tussen mij en de zwaartekracht. Dat we regelmatig in de clinch hangen is algemeen geweten. Ik val (vaak en meestal uiterst sierlijk), struikel (vaak en meestal uiterst sierlijk) en hinkstapsprong (vaak en... je raad het) regelmatig. Ook gisteren kwam de grond dichter dan gewenst. Roltrappen in het centraal station en hele zware rugzakken... dat is het zo niet. Deze keer helaas geen sierlijkheid en al helemaal geen zelfrelativerende lach - die meestal wel van de partij is. Ik voelde al snel dat het menens was. Geen geintjes of grappen of grollen van de zwaartekracht, maar een ouderwetse serieuze val. Zo eentje van niet goed weten wat gebeurde en vergaan van de pijn. Vooral dat laatste.

Nog voor ik het goed en wel besefte had een vriendelijke beveiligingsagent me op een stoel gezet, was de ambulance onderweg (wat? hoe? wie? help!) en de oorlog aan de zwaartekracht verklaard. Wat volgde was een avond van wachten en wachten en wachten, amper een vriendelijk ziekenhuisgezicht en vergeefse pogingen om mijn ouders te bereiken. En wachten. Terwijl de minuten en uren verstreken kregen de doemscenario's in mijn hoofd vrij spel - dat effect heeft eindeloos en alleen wachten in een spoedkamertje zonder zuurstof, diagnose of zelfs maar enige informatie blijkbaar op mensen. Ik zag een werchterticket verloren gaan, een kamp aan mijn neus voorbijgaan en het examen van de volgende dag nog eens terugkeren in augustus. Want deed dat nu niet abnormaal pijn? En was die zwelling en dat blauw wel oké? En waar bleef die dokter in godsnaam. Het huilen stond me - letterlijk, ik blijf in zo'n situaties dan toch echt wel dat kleine meisje dat gewoon haar mama en papa wil - nader dan het lachen.

Gelukkig heb ik een zotte bende vriendinnen die bij het horen van zo'n nieuws met z'n zessen in een daarvoor eigenlijk niet bestemde - auto springen, de Borgerhoutse wegen trotseren om me even later weer aan het lachen te brengen, gerust te stellen en wat eten te geven. Ik geloof dat ik nog nooit zo blij was om hen te zien, meer dan ik ooit zal kunnen zeggen of toegeven. En warempel, niet veel later stond ook de dokter op de stoep met goed nieuws en kwamen mijn ouders - die ik dan uiteindelijk toch kon bereiken - ook om het hoekje piepen. Ik was niet meer alleen. En minder verdrietig ook.

Pijn deed het allemaal nog wel, maar als je die niet alleen moet dragen valt dat reuze mee. Met een zalfje, een verbandje en een paar krukken werd ik uit mijn miseriekamertje ontslagen. En blij. Niet met die monster-sized voet, die pijnlijke steken bij elke stap of de gedachte dat er allicht wat nabije toekomstplannen in het water of de pijn zouden vallen. Maar wel met het ontbreken van doemscenario's, de hoop op snel beter worden en het idee dat er werkelijk mensen voor me klaarstaan. Hartverwarmend, op z'n minst. Redders in nood, dat zeker. Mijn helden van de dag, dat vooral!