Een keukenprinsesje zal ik nooit worden, maar de gemiddelde kotstudentenmaaldtijd-in-maximum-dertig-minuten tover ik zonder problemen uit mijn mouw. Dagelijks, nog wel. En op aanvraag, ook. De doorn in mijn culinaire (makkelijke-recepten-) oog zijn echter pannenkoeken. Orthografisch hebben ze me nooit parten gespeeld, maar een prachtig rond goudgeel geval afleveren lukt me altijd pas na meerdere tevergeefse pogingen. De magische 'flip' die vaker mislukt dan elegant uitgevoerd wordt, bezorgt me doorgaans genoeg trauma's om het zelfgemaakte-pannenkoeken-project weer even op een to-do-in-de-verre-toekomst-lijst te zetten. Niet dat ik mijn portie zoetigheid moet missen, hoor. Mijn mama moet zo ongeveer de beste pannenkoekenbakster in de wijde omgeving zijn. Met appeltjes, met boekweit, lekker luchtig,... je weet nooit helemaal wat te verwachten als je na een uitputtende chirozondag uitgehongerd binnenvalt, maar lekker, dat zijn ze keer op keer!
Het was alweer even geleden dat ik probeerde uit te testen of ik toch niet wat pannenkoekengenen geërfd had. Toen C. een pannenkoekenfestijn voorstelde was ik dan ook meteen verkocht. Might as well give it another try, niet? Zodoende struinden we door de colruyt, op zoek naar ingrediënten (we gingen voor the easy way out: pannenkoekenmix) om onszelf niet veel later achter het fornuis terug te vinden. De schrik zat er redelijk in, moet ik zeggen. Maar pogingen om me afzijdig te houden (moet er niet iemand de suiker in de potjes op de - prachtig gedekte, mijn complimenten, C. - tafel gladstrijken?) waren tevergeefs. Blijkt dat ik niet de enige pannenkoekenknoeier op aarde ben. Alhoewel... de ideale omstandigheden waren het eigenlijk ook niet. De wannabe-tefal pan werkte niet mee en echt praktisch was de schep waarmee we de flip probeerden te bewerkstelligen ook niet echt. Het resultaat? Drie mislukte hoopjes die vaag deden denken aan een verre achterneef van de pannenkoek. Nadat we de meest zwarte stukjes naar het pannenkoekenkerkhof hadden doorverwezen was het alsnog smullen van de overschot.
Maar op een bepaald moment wil je dan toch wel eens bewijzen dat die mooie perfecte pannenkoek wél tot de mogelijkheden behoort. Een nieuwe kom beslag, de pan goed heet en beboterd en aan de slag! En wat bleek? Niet de derde keer was de goede pannenkoekenfestijnkeer, nee. Het werd de geen-idee-hoeveelste-want-we-hebben-nu-al-zoveel-dingen-geprobeerd-keer! En zo zaten er alsnog drie blije gezichtjes aan een prachtig gedekte tafel met een prachtig ronde goudgele pannenkoek voor zich. Als dat geen festijn is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten