Chirodroom

Is er iets, maar dan ook iets, waar je zo blij van wordt als chiro? Iets dat je zo ver kan brengen, net dat streepje verder? Iets wat je uitdaagt, en je zoveel kan leren? Iets wat je regelmatig op je bek kan laten gaan maar je meteen weer kan rechthelpen? Iets waar je steeds meer goestink in krijgt, wat nooit gaat vervelen? Wat energie opslorpt, maar het ook met hopen uitdeelt? Iets fenomenaal fantastisch waar je zonder aarzelen al je tijd in steekt? Iets zo uniek en veelzijdig, met zoveel kansen en ongelofelijke ervaringen dat je iedereen er op z’n minst een stukje van toewenst? Iets zo… niet-te-missen? Het lijkt me nauwelijks mogelijk. Chiro is zoveel meer dan spel, laat dat duidelijk zijn. Voor mij al helemaal: mijn chirodroom is altijd erg levendig geweest. Een doel, een streven, een ja-ik-wil, met soms-wel-eens-vallen-en-dan-weer-opstaan, een vriendschap-inzet-en-samenspel-want-iedereen-is-bij-ons-van-tel (en nu stop ik echt met chiroliedjes quoten).

En dan was daar plots die kans. Een nooit-durven-dromen-chirodroom. Een engagement om voor te gaan. All the way. Zonder spoortje van twijfel – al was die er aanvankelijk wel. Een nationaal voorzitterschap. Eng, dat zeker. Geweldig, dat al helemaal. Spannend, dat misschien nog wel het meest. Wat er de komende drie jaar nog allemaal op me af gaat komen blijft tasten in het duister. Een sprong in het diepe, het randje van iets nieuws. Maar ik begin eraan met meer goestink dan ik ooit in chiro had, met dromen in het vooruitzicht, ervaringen in de hand en voor de boeg, met een onuitwisbare grijns en een kriebelende blijheid. Ik begin eraan, wetende dat ik er nooit alleen voor ga staan, met een massa chirodromers rondom me om samen all the way te gaan. Bij de chiro ben je niet voor even, maar voor het leven. Als je ’t mij vraagt, tenminste.

Helemaal officieel nu!