Stadskrokodillen

Wat als er stadskrokodillen zouden bestaan? Zou je dan kunnen zeggen: "Hé, waar blijft [random person]?" "Ik denk dat hij/zij is opgegeten door een krokodil." Ik zou dat wel prettig vinden. Want ik gebruik het nu al vaak als excuus. Tot vervelens toe, zouden sommige mensen zeggen. Een fijne uitvinding, blijft mijn versie van de feiten.

En zou je dan ook in steegjes of donkere hoekjes krokodillen tegen het lijf kunnen lopen? Ik ga er dan maar vanuit dat de consumptiemaatschappij er lustig op in zou spelen door allerlei krokodilafwerende gadgets op de markt te brengen. Ik zie een heel gamma aan krokodillensprays, ongelofelijk oncomfortabele pakken, lampen in een speciale kleur (verkrijgbaar in auto- of fietsuitvoering, zaklamp of als app op je gsm), muziekjes (iets met opblaaskrokodillen? Dat moet toch afschrikwekkend zijn, niet?).

Dan zouden er vast ook tamme krokodillen zijn. Exemplaren die voor huis-tuin-en-keukengebruik geschikt zijn. Vriendelijk voor de kinderen enzo. En fijn als statussymbool als je ermee gaat wandelen. Of zouden al die stadskrokodillen tam zijn, en op de meir rondslenteren zoals (en tussen de) duiven. Dan zou ik mijn catchphrase wel niet meer kunnen gebruiken. Een duif heeft immers nog nooit een mens opgegeten (al heb ik vriendinnen die daarover van mening verschillen). 

Ja, ik zie er wel wat in, in die stadskrokodillen. Als ze een beetje spectaculair zijn, natuurlijk. En bloeddorstig. En fictief.

Of slaat mijn fantasie op hol?
Zo even?

(/nutteloos gedachte-experiment-naar-aanleiding-van...-ja-van-wat-ook-al-weer? #ververgetencafédiscussies)

Stadskrokodil zkt. nieuwe stad...

Iets fijns

Misschien moest ik maar eens schrijven over iets fijns. Iets blijs. Je-weet-wel, zoiets waar je heel vrolijk van wordt. Want toegegeven: ik ben een beetje boos. Op de verwarming op mijn kot die niet werkt (dat wordt dikketruienweek), op mij nieuwe gsm die ook niet werkt (tot zover mijn smartphoneoptimisme), op mezelf (die eigenlijk ook niet goed aan ’t werken is), op de Albert Hein, omdat de melk op was, op mijn internet dat steeds uitvalt en tergend traag gaat, op mijn cursus, omdat hij blijkbaar niet zichzelf wil onderstrepen, op dat stomme groepswerk dat maar niet opschiet (is dat eigenlijk wel een academische werkvorm?) en op mijn nieuwe gsm. OMDAT. HIJ. NIET. WERKT!

Gefrustreerd? Ik? Nauwelijks. Nauwelijks nog, als ik nu wat fijns ga schrijven. Snel! Wat fijns! Voor ik me in zelfmedelijden wentel (of is het daarvoor al te laat?).

Planckendael, dat was fijn. Oh wat was dat fijn. Bij nieuwe chiro-uitdagingen hoort ook afscheid nemen van oude ploegen. Dat deden we in stijl. Na enkele nmbsfrustraties (don’t go there, Lotte) en een zeer onaangename aanvaring met de trappen van het station in Mechelen (Haasten. Gladde schoenen. Gladde vloer. Onhandig. Grote blauwe plek. PIJN!) werden we heel hartelijk erehaaggewijs ontvangen. Een verrassingstortillalunch stond al te wachten in een waterig herfstzonnetje en met al dat uiterst fijne gezelschap beloofde het een prachtige middag te worden. Toen ons ook nog een uitje naar de dierentuin beloofd werd kon de pret al helemaal niet meer op. We zagen olifanten en koala’s (lievelingsdieren: check!), lieten het kind in onszelf los op het touwenparcours, vielen niet in het water bij de kano-oversteek, raakten elkaar maar een keer of twee kwijt, en genoten van prachtig weer. Met dieren op zich heb ik niet zoveel. Sommigen zijn ronduit eng, anderen gevaarlijk en van de meeste ben ik bang. Maar zo op de prachtigste herfstdag tot nu toe in prachtig gezelschap met prachtige jaarlijkse-planckendael-bezoekjes-jeugdherinneringen in het achterhoofd was ik toch heel blij om daar tussen die dieren te zitten. En ook nog: dankjewel lieve afdelingscommissievriendjes voor het fijne afscheid. Dat jullie gemist gaan worden, zegt!

Sinterklaaschocolade, dat is ook heel fijn. En een verzachtende omstandigheid voor Albert Hein voor het gebrek aan melk. Zo’n chocoladeventje later is mijn frustratie toch al wat gematigd. Over verzachtende omstandgheden gesproken: dat gebrek aan melk leverde me nog iets ronduit fijns op: kokosbrood. Op zoek naar een flesje melk viel mijn oog op een vrolijk vreemd uitziend doosje met opschrift ‘Kokosbrood’. Nieuwsgierigheid is dan amper te onderdrukken, en dat melkleed  (elke keer als ik dit woord lees, denk ik aan een melkkleed. Inclusief beelden) moet toch ergens mee gecompenseerd worden, dus verdween het kokosbrood al snel in mijn mandje. Thuisgekomen bleek het een geweldige lekkernij voor tussen de boterham. Weet je wat, Albert Hein? Ik schrap je van mijn frustratielijst, maar zorg je wel nog even melk? Dat lijkt me lekker bij kokosbrood.

Nog iets fijns? De Slegte. En mijn mama die zo vriendelijk was dat ene niet-meer-in-de-handel-verkrijgbare boek te bestellen en te gaan halen. Dat maakt me ineens tot trotse bezitter van "Stad van dromende boeken". Onbegrijpelijk dat zo'n geweldig boek niet meer gedrukt wordt... Al was dat tweedehandsprijsje natuurlijk ook mooi meegenomen.

Mira, die is ook heel fijn. En ze zingt al de hele dag in mijn oor. Over de grenzen van haar loslopende wilde kale kevin en haar foto's van feestjes op de openbare weg. In dat heerlijke Nederlands. Met die heerlijke Mira-toets. En ik ga haar binnenkort eindelijk eens live aan het werk zien. Twee keer. Wat fijn!

En kijk eens aan... Het gaat warempel al wat beter met me. Wat iets fijns al niet met een mens kan doen. Of schrijven.

Zinspeling

Zonderlinge zindering

Tovert zin in je zin

Wat heb ik zin

Der-in

Hoe je zinspeelt

Zinvol volzinnen zingt

Zinsbegoocheling

Zucht

Goedgezind verzin ik

Wentel me in waanzin

Ontleed je zin

Spelend

Herfstwind

Ik negeerde je al lang, liefste herfst. Nu moet ik helaas toch erkennen dat je je intrede hebt gedaan. De signalen stapelden zich op de laatste weken, en nu kan zelfs ik er niet meer onderuit: wat een herfstig weertje! Het intense verlangen naar handschoenen, sjaals en extra truien begint dan ook serieus te groeien. En het blijkt dat je best een jas aantrekt als je de deur uit gaat. En nog zoiets: de bibberend blote benen onder het chirorokje zijn weer ingezet! Als chiromeid-door-weer-en-wind neem ik me elk jaar voor de winter door te komen zonder kousenbroek. Maar die eerste herfstbriesjes doen toch weer vermoeden dat tegen de doorbraak van de winter dat voornemen zal sneuvelen. Maar goed, voorlopig hou ik dapper bibberend vol! Al was het maar omdat het thuiskomen en opwarmen voor de kachel zo leuk is. Die heerlijke geur van herfstig hout, die warme gloed, dat prettig knisperend knetteren... daarvoor laat ik graag mijn benen wat afzien! Niet overal doet de koude zijn intrede, trouwens. In de aula's van de ua worden de chauffages massaal in werking gezet. Toch nog één plaatsje waar de zomer heftig woekert. Wel een uitdaging voor je outfit. Alleen laagjeskoninginnen overleven de outdoorkoude en indoorhitte.

Nog herfstige signalen? Ik denk dan aan de stadswerker die met een bladblazer gevallen blaadjes proberen te temmen. Ik vraag me dan af: waar blaast ie ze in godsnaam heen? Mijn verbeelding slaat dan al snel op een herfstig holletje... Of papa, die er een dagtaak aan heeft onze oprit okkernotenvrij te houden. En ook: de ontwikkeling van een ingenieus systeem om voorgenoemde noten te laten drogen. Laten we het erop houden dat onze veranda op dit moment die naam niet waardig is. Okkernotendrogerij lijkt me een accuratere beschrijving. Of dat huiswaarts fietsritje na een lange chirovergadering waarbij je onverwacht een krakend laagje bevroren plas doorbreekt. Of die verkleumde vingers na lang typen. Misschien moest ik toch maar eens de chauffage beginnen aanspreken. Al hebben fleecedekentjes en warme sokken (met antislip, how nice) ook wel hun nut.

O herfst... je bent alomtegenwoordig. En weet je wat: ik vind het niet eens erg. Laatst las ik ergens "Uit de dromen van de lente wordt in de herfst jam gemaakt." En ik hou van dromen. En jam. En ach wat: ik hou van herfst!

Roodkapje

Duttend door de dag

Voel ik me nogal

Wolf-van roodkapje

Veroverend in gedachten

Verscheurend in droom

Verorberend zonder aarzeling

Tandenloos  toegegeven aan

Je onovertroffen knieval

Pannenkoekenkerkhof

Een keukenprinsesje zal ik nooit worden, maar de gemiddelde kotstudentenmaaldtijd-in-maximum-dertig-minuten tover ik zonder problemen uit mijn mouw. Dagelijks, nog wel. En op aanvraag, ook. De doorn in mijn culinaire (makkelijke-recepten-) oog zijn echter pannenkoeken. Orthografisch hebben ze me nooit parten gespeeld, maar een prachtig rond goudgeel geval afleveren lukt me altijd pas na meerdere tevergeefse pogingen. De magische 'flip' die vaker mislukt dan elegant uitgevoerd wordt, bezorgt me doorgaans genoeg trauma's om het zelfgemaakte-pannenkoeken-project weer even op een to-do-in-de-verre-toekomst-lijst te zetten. Niet dat ik mijn portie zoetigheid moet missen, hoor. Mijn mama moet zo ongeveer de beste pannenkoekenbakster in de wijde omgeving zijn. Met appeltjes, met boekweit, lekker luchtig,... je weet nooit helemaal wat te verwachten als je na een uitputtende chirozondag uitgehongerd binnenvalt, maar lekker, dat zijn ze keer op keer!

Het was alweer even geleden dat ik probeerde uit te testen of ik toch niet wat pannenkoekengenen geërfd had. Toen C. een pannenkoekenfestijn voorstelde was ik dan ook meteen verkocht. Might as well give it another try, niet? Zodoende struinden we door de colruyt, op zoek naar ingrediënten (we gingen voor the easy way out: pannenkoekenmix) om onszelf niet veel later achter het fornuis terug te vinden. De schrik zat er redelijk in, moet ik zeggen. Maar pogingen om me afzijdig te houden (moet er niet iemand de suiker in de potjes op de - prachtig gedekte, mijn complimenten, C. - tafel gladstrijken?) waren tevergeefs. Blijkt dat ik niet de enige pannenkoekenknoeier op aarde ben. Alhoewel... de ideale omstandigheden waren het eigenlijk ook niet. De wannabe-tefal pan werkte niet mee en echt praktisch was de schep waarmee we de flip probeerden te bewerkstelligen ook niet echt. Het resultaat? Drie mislukte hoopjes die vaag deden denken aan een verre achterneef van de pannenkoek. Nadat we de meest zwarte stukjes naar het pannenkoekenkerkhof hadden doorverwezen was het alsnog smullen van de overschot.

Maar op een bepaald moment wil je dan toch wel eens bewijzen dat die mooie perfecte pannenkoek wél tot de mogelijkheden behoort. Een nieuwe kom beslag, de pan goed heet en beboterd en aan de slag! En wat bleek? Niet de derde keer was de goede pannenkoekenfestijnkeer, nee. Het werd de geen-idee-hoeveelste-want-we-hebben-nu-al-zoveel-dingen-geprobeerd-keer! En zo zaten er alsnog drie blije gezichtjes aan een prachtig gedekte tafel met een prachtig ronde goudgele pannenkoek voor zich. Als dat geen festijn is!

Ziek

*Gek hoeveel deugd het kan doen thuis in de zetel neer te ploffen en ongegeneerd een hele dag televisie te kijken. Keuze genoeg ook: een divers aanbod aan (eventueel gedubde) homeshoppingprogramma's, een waaier interieurprogramma's of heerlijk hersenloze kinderzenders. 

*Vooral de kindertelevisie was heel ontroerend en sloot perfect aan bij mijn gemoedstoestand.

*Mega Mindy is echt een held

*Voor elk tiende graadje erbij op de termometer ging mijn leeftijd qua gedrag een jaar omlaag. (Mama, wil jij warme thee brengen? En een dekentje? En ik voel me niet goeeeeeeed.../verwend ziek nest uithangen)

*Gek ook hoeveel deugd slapen kan doen. Ook al is het overdag. Of nee: voorál overdag.

*Ik weet nu alles over het inrichtingen van huiskamers. En over de megaslechteriken waarmee die andere Mega het aan de stok kreeg. En Mickey Mouse is ook lang niet slecht.

*Nooit geweten dat de voorraad zakdoeken ooit effectief op kan zijn. 
*Mijn tijdsbesef is gone with the wind. Of met het gehoest en de snottebellen. Was het zaterdag en 2012 of oktober of februari? En was het na de middag of kwam ik net uit bed gekropen? Niet dat die twee momenten nu zoveel van elkaar bleken te verschillen in de uitziekende werkelijkheid.

*Nieuwe gewaarwording: helemaal geen reuk en dus ook geen smaak hebben. Nuja, nieuw... even vergeten wegens hoogst onaangenaam.

*Deze griep is bijzonder goed voor je lijf. Je eet heel weinig (want geen smaak) en je krijgt een sixpack van het hoesten en snutten. Het moet van die eerste Taeboles geleden zijn dat ik nog zo'n buikspierpijn had. Jeej!

*Ook weer een aantal nieuwe spieren leren kennen. Dankjewel, grieperige onaangenaamheid!

*Even gegoogled op de oorzaken van  keelpijn, spierpijn, duizeligheid,... Daarna op kenmerken Hypochonder.

*Daarna het hele internet gegoogled en alles weer vergeten. 

*Daarna geslapen.Veel. Lang. Deugddoend. Genezend, zelfs!

Chirodroom

Is er iets, maar dan ook iets, waar je zo blij van wordt als chiro? Iets dat je zo ver kan brengen, net dat streepje verder? Iets wat je uitdaagt, en je zoveel kan leren? Iets wat je regelmatig op je bek kan laten gaan maar je meteen weer kan rechthelpen? Iets waar je steeds meer goestink in krijgt, wat nooit gaat vervelen? Wat energie opslorpt, maar het ook met hopen uitdeelt? Iets fenomenaal fantastisch waar je zonder aarzelen al je tijd in steekt? Iets zo uniek en veelzijdig, met zoveel kansen en ongelofelijke ervaringen dat je iedereen er op z’n minst een stukje van toewenst? Iets zo… niet-te-missen? Het lijkt me nauwelijks mogelijk. Chiro is zoveel meer dan spel, laat dat duidelijk zijn. Voor mij al helemaal: mijn chirodroom is altijd erg levendig geweest. Een doel, een streven, een ja-ik-wil, met soms-wel-eens-vallen-en-dan-weer-opstaan, een vriendschap-inzet-en-samenspel-want-iedereen-is-bij-ons-van-tel (en nu stop ik echt met chiroliedjes quoten).

En dan was daar plots die kans. Een nooit-durven-dromen-chirodroom. Een engagement om voor te gaan. All the way. Zonder spoortje van twijfel – al was die er aanvankelijk wel. Een nationaal voorzitterschap. Eng, dat zeker. Geweldig, dat al helemaal. Spannend, dat misschien nog wel het meest. Wat er de komende drie jaar nog allemaal op me af gaat komen blijft tasten in het duister. Een sprong in het diepe, het randje van iets nieuws. Maar ik begin eraan met meer goestink dan ik ooit in chiro had, met dromen in het vooruitzicht, ervaringen in de hand en voor de boeg, met een onuitwisbare grijns en een kriebelende blijheid. Ik begin eraan, wetende dat ik er nooit alleen voor ga staan, met een massa chirodromers rondom me om samen all the way te gaan. Bij de chiro ben je niet voor even, maar voor het leven. Als je ’t mij vraagt, tenminste.

Helemaal officieel nu!