Lief lijf

Ik heb je nooit gehaat, dat moet je weten. Ik schuwde nooit je weerspiegeling in winkelruiten. Ik glimlachte je steeds bemoedigend toe in de spiegel. Ik zag je, wilde je zien, koesterde je. Elke zachte ronding, elk kuiltje, elk rolletje, elk litteken even bemind. Ik hulde je in vrolijke zomerjurken, badpakken en korte shortjes. Ik liet je de wereld zien en danste met je door het leven, af en toe onzeker, maar altijd ongegeneerd.

Toch was ik me er altijd pijnlijk van bewust dat anderen niet van je hielden zoals ik. Die dokter die je, onvermijdelijk bibberend in dat witte ondergoed, tijdens het medisch schooltoezicht veroordeelde tot een bestaan buiten de curve. Die kinderen op het schoolplein voor wie je te veel was, te aanwezig, té. Die familieleden die dachten je te kunnen temmen met rake woorden. Die achteloze voorbijgangers wiens minachtende blikken boekdelen spraken. Zij hielden niet van je en dat raakte je. Maar ik hield van je en dat was meestal genoeg.

Ik heb je nooit gehaat. Maar ik wilde wel beter voor je zorgen, want ik wist heus wel dat ik dat niet altijd deed. Dat ik te snel toegaf als je om zoet of zout of te veel smeekte. Dat ik je fysiek niet genoeg uitdaagde en te vaak op de zetel liet hangen met een boek. Dat ik je langzaam liet uitdeinen op de golven van de pandemie…  

Dus gingen we samen op weg. Ik zorgde voor je, met vallen en opstaan. We gingen joggen, gezond eten en kochten een weegschaal – iets waar ik je nooit eerder aan had willen onderwerpen. Soms was ik boos op je, omdat je niet mee wilde. Soms wilde ik sneller en hinkte jij achterop. Soms verbaasde je me. Altijd bleef ik van je houden.  

En nu, lief lijf, nu ben ik bang. Bang omdat ik me zo goed voel in je – beter dan ooit. Bang omdat ook anderen van je beginnen te houden, je complimenteren, je opmerken. Bang omdat dat me meer doet dan ik zou willen. En bovenal… bang dat ik niet voor je kan blijven zorgen en dat je me gaat ontglippen. Dat het me dan niet meer lukt van je te houden zoals ik dat altijd deed.

Lief, lief, lijf. Schenk je me je vertrouwen? Heb je geduld met me? Herinner je me aan mijn liefde, als ik die zelf even vergeet?  We moeten immers nog even met elkaar door. En ik wil nog lang van je blijven houden.