Gelezen. Goedgekeurd ook.

Ik kende je niet. Tenminste, niet echt. Ik las je. Op een van die momenten dat ik het internet probeerde uit te lezen. Na lange zoektochten naar niets, dwalend klikken en afstompend kijken, las ik je. Ik kende je niet, maar had het gevoel dat door je woorden wel te doen. Het voelde als oude vrienden terugzien, zielsverwanten ontmoeten of een onverwachte klik. Dus las ik je. Gretig, gulzig en lang. Las met groot genieten mijn ogen en jouw woorden uit. En nog, en nog. Ik ken je nog steeds niet, maar kijk reikhalzend uit naar elk volgend schrijven. En steeds weer denk ik: "Ja! Zo!" Stiekem hoop ik op ooit ontmoeten. Op jouw vertellen van mijn lezen (en jij dan van je schrijven). Want hopen en dromen mag. Stiekem.