Ze is daar! Ik voel het: het kriebelt, tintelt, hinkelt diep vanbinnen. Grootser dan Vivaldi haar ooit zal kunnen componeren. Ze kwam nogal onverwacht ook. Vorige week bibberde ik met blote chiromeisjesbenen in de sneeuw, vandaag kon ik zomaar zonder jas de deur uit! Meer nog: ik kon heerlijk in het zonnetje werken, met het raam open en een vaag vrolijk buurkindjesgetater op de achtergrond.
En zelfs het vallen van de avond strooide geen eten in het roet (vandaag gehoord in een van de zalige nummers van Walrus - telg uit de Yevguenifamilie en nu al mijn lentefavoriet!). Dat die van de chiro af en toe een vijs missen is geen nieuws (meer nog, 't is een van de redenen voor mijn grote chiroliefde), maar vandaag werden toch weer grenzen opgezocht. Vergaderen in het park, noemen ze dat. Op een vrolijke prille lenteavond. Gelukkig voorzien van (chiro)fleecekes en warme chocomelk a volonté, want ook al was de winter ver vergeten, zo zomerend zijn de avonden nu ook nog niet.
Maar dus: ze is daar! Was daar. Mag hopelijk nog wat blijven (toch, Frank? Sabine?) Is er nu in elk geval even. Onmiskenbaar. Ik moet me dus erg bedwingen niet in huppeldanssprongetjes naar de les te vliegen, van zonnestraal naar zonnestraal, vind het erger dan anders om naar die les te gaan (de hoeveelheid zon die de aula's bereikt is teleurstellend klein) en zit al dagen met Herman van Veens dansliedje in mijn hoofd en koptelefoon (dankjewel, spotify) - ik zou het hier posten, maar youtube werkt daar nogal in tegen.
Ze is daar, ja. De lente, de zon. Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen... of wacht, dat was een ander liedje zeker? Misschien toch maar tijd voor dat eerste lenteslaapje. Met het raam open, zodat de vogeltjes goed kunnen fluiten als ik morgen de ochtend weer ontken. Slaap lekker, lezer, lente, Lotte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten