Doorgaans ben ik niet haatdragend. Integendeel. Ik reken mezelf liefst tot de vredelievende soort. Als mensen daarover van mening verschillen: ik hoor het graag. Dan stel ik mijn zelfbeeld ineens wat bij. En schrijf ik er vast nog een blogje over. En ik beloof dat ik je niet zal haten. Zo ben ik immers niet. Of toch? Een stiekem beetje?
Want ook al ben ik vredelievend: Wat. Haat. Ik. Dat. Gebouw. Je weet wel, dat ene. Veel te hoge. In die ene stad waar ik doordeweeks vertoef. Ja, dat daar. Dat zo onelegant in de weg staat. Ik zou het bijna lelijk noemen - maar zo ben ik niet. Dat gebouw dat me steevast van mijn zon berooft rond de klok van vijf. Hatelijk!
Zit je daar badend in een heerlijk zonnetje, de warmte in de rug, te werken - dat doe je soms, als de deadlines te spannend worden. Kan je je haast verzoenen met het feit dat je op een prachtige lentedag als deze niet kan gaan genieten van wat buiten. Kan je je over je paperfrustraties heen zetten. Want 't is zo behaaglijk in die zon-door-het-openstaande-raam. Rijst dat gebouw op, vastbesloten je je zon en goed humeur te ontnemen.
En daar word ik dan op zonnige woensdagen in veel-te-koude-lentemaanden een beetje minder vredelievend van dan me lief is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten