woensdag 27 maart 2013

Een stiekem haatje

Doorgaans ben ik niet haatdragend. Integendeel. Ik reken mezelf liefst tot de vredelievende soort. Als mensen daarover van mening verschillen: ik hoor het graag. Dan stel ik mijn zelfbeeld ineens wat bij. En schrijf ik er vast nog een blogje over. En ik beloof dat ik je niet zal haten. Zo ben ik immers niet. Of toch? Een stiekem beetje?

Want ook al ben ik vredelievend: Wat. Haat. Ik. Dat. Gebouw. Je weet wel, dat ene. Veel te hoge. In die ene stad waar ik doordeweeks vertoef. Ja, dat daar. Dat zo onelegant in de weg staat. Ik zou het bijna lelijk noemen - maar zo ben ik niet. Dat gebouw dat me steevast van mijn zon berooft rond de klok van vijf. Hatelijk!

Zit je daar badend in een heerlijk zonnetje, de warmte in de rug, te werken - dat doe je soms, als de deadlines te spannend worden. Kan je je haast verzoenen met het feit dat je op een prachtige lentedag als deze niet kan gaan genieten van wat buiten. Kan je je over je paperfrustraties heen zetten. Want 't is zo behaaglijk in die zon-door-het-openstaande-raam. Rijst dat gebouw op, vastbesloten je je zon en goed humeur te ontnemen.

En daar word ik dan op zonnige woensdagen in veel-te-koude-lentemaanden een beetje minder vredelievend van dan me lief is.

Worsteling


Soms wil je zoveel zeggen
Maar vind je niet dat woord
Om netjes uit te leggen
Wat sprookt diep in je hoofd

Vergeefs proberen ord’nen
Chaos die niet strookt
Gedachtewolkjes tek’nen
Slechts duid’lijk in je hoofd

Gevraagd naar je gedachten
Geen antwoord pas of klaar
Stilzwijgend en afwachtend
De handen in het haar

Dus kies je maar voor schuilen
Een blik, een lach, een woord
Wil je zo graag eens ruilen
Belem’ring overboord

Zelfzeker uitgesproken
Zweef je dan in het rond
Niet langer hersenspoken
Niet langer meer vermomd

maandag 25 maart 2013

Allegro con brio

Bespied je me
Tussen kiertjes van je
Nauwelijks geopende jas

Smeek je me
Het ritme van je lokroep
Hartverscheurend 

Staar je me aan
Kan een verleidelijke
Knipoog niet weerstaan

Wil je me, ik jou
Gevallen voor je charme
Gedreven door je klank

Bespeel ik je
Tover tintelend tonen
Stiekem snarenstrelend

Zing je mij
Eerst zacht, haast ongehoord
Steeds luider, vrij en mij 

Ben je me, ik jou
Wereld weer vergeten
Mijn hoofd nog enkel toon




zaterdag 23 maart 2013

Deus ex machina


En plots
Was alles
Weer even
Gewoon
Goed
Als rozenschijn
En manegeur
Zonder meer
Of mij

vrijdag 22 maart 2013

Bedbugs

Dat het maar eens
Tijd werd om
Te gaan slapen,
Dacht ze bij
Zichzelf.
En ze verstrooide
wat zeep
op haar
tandenborstel.

woensdag 20 maart 2013

Taal is zeg maar echt ons ding!

Ik kom vaak achter de feiten aan gehuppeld (hier laat ik even de ruimte om een - toch enigszins grappige, alsjeblieft - Limburgmop te maken). Trends gaan onopgemerkt aan mijn dromende snoet-in-de-wolken voorbij. Harlem-gangnam-geshake, hipster-veel-te-grote-brillen,... een vaag achtergrondkoortje voor mijn part. Gelukkig heb ik vriendinnen die me regelmatig op het leven wijzen - het internet helpt ook een handje bij te gênante situaties (was die of die nu al dood?).

Zo kwam het dan ook dat Paulien Cornelisse voor mij een nobele - doch zeer grappige - onbekende was bij haar verschijnen in De Slimste Mens ter Wereld (ook online gevold - een gebrek aan televisie schijnt ook niet te helpen om minder te huppelen. Geen gemis thans). Ze fascineerde me vanaf minuut één. Heerlijk Hollands, rad van tong, af en toe een beetje awkward eerlijk en mijn soort grappig (qualities that are hard to find in a woman). Ik was fan. Grote fan. Kon me dan ook niet inhouden bij de volgende tooghanger 'die Hollandse van De Slimste Mens' in de groep te gooien.

Ik werd helaas weer huppelen gestuurd. Blijkbaar had ons aller Paulien al enkele jaren (Maanden? Tijd is zo'n vaag gegeven...) geleden en heerlijk grappig boek geschreven. Over taal. Het was een gigantische hit. Ik viel wolkenkijkend uit de lucht en huppelde dan maar naar de Boekenbeurs om me Taal is zeg maar echt mijn ding aan te schaffen. De titel was wat mij betreft een schot in de roos. Want was taal niet een beetje mijn ding?

Vervolgens deed ik er een maanden over om het uit te lezen (sorry, Paulien). Maandenlang was Taal is zeg maar echt mijn ding mijn trouwe toiletcompagnon (heerst er nog een taboe over lezen op het toilet? Nah, ik hef dat op en verkondig hierbij dat ik áltijd lees op het toilet - die awkward eerlijkheid heb ik van Paulien, she's to blame). Maar het is dus uit. Ik huppelde erdoor, lachte me ziek en bewonderde Paulien bij elke bladzijde meer. Ik heb er een nieuwe held bij, zoveel is zeker.

Dat moest ik, zeg maar, even kwijt. In een blogje. Over taal. Zoals Paulien. Want taal is zeg maar echt ons ding!

maandag 18 maart 2013

Gebald

Soms mis ik echt
Een beetje
Durf
Of ballen
Aan mijn lijf
Om gewoon
Te gaan.

dinsdag 12 maart 2013

Alweer weer


Ik hoor ze zagen, klagen
Tegen sneeuw en sterren op
Van fileleed, gevallen trots
Gezaaide vlokken en paniek

Ik hoor ze zagen, klagen,
Om ter luidst, verongelijktst
Van Gesneeuwboomde plannen
Straatsmurrie en te weinig zout

Ik hoor ze zagen, klagen
Sociaal zijn ze wel, die media
Van strakst komt ’t zonnetje weer
Toch, Frank? Of niet, Sabine?

Ik hoor ze zagen, klagen
Steeds verder ongehoord
Huppel blijer dan sneeuw-
Tapijt naar tapijt,
Zonder ook maar een
Vlokje spijt

Blijkt dat ik alweer
tegendraads tevreden ben
met dat gekke Belgische weer

donderdag 7 maart 2013

Scabreusie tijd

Met woele walsjes waterverf
Kleuren mijn kijkgrage vingers
Je streepje voor flardje in
Ik eeuwig beginner, jij
Ontembaar ontvankelijk
Voor spelen met mijn parten
Met grensverleggende
vingertoppenideologie
Stroop je mijn keurslijf af
Net niet niet net
Tot je stuiterend
In de herhaling valt
En ik slechts flegma veins

woensdag 6 maart 2013

Kijk!

Ze is daar! Ik voel het: het kriebelt, tintelt, hinkelt diep vanbinnen. Grootser dan Vivaldi haar ooit zal kunnen componeren. Ze kwam nogal onverwacht ook. Vorige week bibberde ik met blote chiromeisjesbenen in de sneeuw, vandaag kon ik zomaar zonder jas de deur uit! Meer nog: ik kon heerlijk in het zonnetje werken, met het raam open en een vaag vrolijk buurkindjesgetater op de achtergrond.

En zelfs het vallen van de avond strooide geen eten in het roet (vandaag gehoord in een van de zalige nummers van Walrus - telg uit de Yevguenifamilie en nu al mijn lentefavoriet!). Dat die van de chiro af en toe een vijs missen is geen nieuws (meer nog, 't is een van de redenen voor mijn grote chiroliefde), maar vandaag werden toch weer grenzen opgezocht. Vergaderen in het park, noemen ze dat. Op een vrolijke prille lenteavond. Gelukkig voorzien van (chiro)fleecekes en warme chocomelk a volonté, want ook al was de winter ver vergeten, zo zomerend zijn de avonden nu ook nog niet.

Maar dus: ze is daar! Was daar. Mag hopelijk nog wat blijven (toch, Frank? Sabine?) Is er nu in elk geval even. Onmiskenbaar. Ik moet me dus erg bedwingen niet in huppeldanssprongetjes naar de les te vliegen, van zonnestraal naar zonnestraal, vind het erger dan anders om naar die les te gaan (de hoeveelheid zon die de aula's bereikt is teleurstellend klein) en zit al dagen met Herman van Veens dansliedje in mijn hoofd en koptelefoon (dankjewel, spotify) - ik zou het hier posten, maar youtube werkt daar nogal in tegen.

Ze is daar, ja. De lente, de zon. Bijna, maar ik denk dat ze weldra zal komen... of wacht, dat was een ander liedje zeker? Misschien toch maar tijd voor dat eerste lenteslaapje. Met het raam open, zodat de vogeltjes goed kunnen fluiten als ik morgen de ochtend weer ontken. Slaap lekker, lezer, lente, Lotte.

maandag 4 maart 2013

Openbare vervoering

Badend in een beetje
Wachten op de trein
Flitst plots een ideetje
Onverwacht vol gein

Gedachte huppelliedjes
Knallen in mijn lijf
Niet langer akkefietjes
Rad gedanst refrein

Dan lacht de zon verlangend
Lente op mijn huid
Kan ik niet meer bedwingen
Dans treinend bont en luid

vrijdag 1 maart 2013

Als je 't mij vraagt (3)




Nog even snel die speelclubber met die kapotte knie troosten, intussen luisteren naar het geanimeerde verhaal van een trotse rakwi of een aspi helpen met zijn eerste stapjes in het materiaalkot: dát is chiro. Zonder twijfelen alles aan de kant schuiven voor een eetfestijn, bonte avond, kampvoorbereiding of last minute leidingskring: dát is chiro. De ouder geruststellen die voor het eerst zijn bengel tien dagen aan jouw zorgen overlaat: dát is chiro. Bedankingskaartjes schrijven, uitnodigingen in elkaar knutselen, die stapel papierwerk doen slinken: dát is chiro. Met je medeleiding, veebee, leden, ouders en het hele chironetwerk er een jaar lang het beste van maken, er elke week weer voor gaan met volle goestink: DAT IS CHIRO!

Voor jou is het vanzelfsprekend. Je ademt, leeft, bént chiro. Je grenzeloos enthousiasme, tomeloze inzet en immense motivatie zorgen ervoor dat je er week na week staat. Zonder daar wat voor in ruil te vragen. Ook dat is chiro. Keihard werken aan je programma, alleen om die glimlachende snoeten van je speelclubbers te zien na een geslaagd spel, (nieuwe) leiding een jaar mee op sleeptouw nemen om hen gigantisch te zien groeien of gloeien van trots na een spetterende slotshow op bivak...  Het zijn maar enkele van de energieboosts die chiro je kan geven.

Toch wordt er soms nog te weinig stilgestaan bij je engagement. Hoe jij gaat voor chiro, puur omdat je er goestink in hebt: da’s buitengewoon! Door jou blijft de chiro groeien tot de prachtige jeugdbeweging die ze is. Door jou krijgen steeds meer mensen de chiromicrobe te pakken. Jij maakt chiro tot chiro! Daarom willen we je nog een keertje expliciet in de bloemetjes zetten voor dat geweldige enthousiasme. Dankjewel! DANKJEWEL!

Dankjewel. Want je kan het niet vaak genoeg horen.

Van harte,
Jullie voorzitters

Dit stukje verscheen ook in de Dubbelpunt van maart. Ik vond het te waardevol om het tot daar te beperken.