Daar lagen we. Op een rijtje naast elkaar. Stilgevallen na uren babbelen, moe van de dag. Ik hoefde niet om me heen te kijken om te weten dat jullie er nog waren. Toch was het muisstil. Ademen durfde ik nauwelijks, bang om die magische stilte te doorbreken. Daar lagen we. Een rijtje en toch zo ik. Intens tevreden haalde ik mijn vingerverrekijkers boven. Kleine gaatjes om door te turen. Om steeds wat anders te zien, maar zoveel scherper. Om steeds wat verder te zien, maar zoveel dichter. Ik tuurde door de bladeren de avondzon tegemoet. Een streepje blauwe lucht, een wolk, een vleugel. Even scherpstellen, africhten,... Ja! Een vlinder. Mijn dag was goed.
Hier lig ik nu. Op een rijtje, maar afgezien van vogelgekwetter alleen. De vlinder die mijn blikveld kruist, brengt me terug. Terug naar avondzon door de bladeren. Vastbesloten om weer te zien, meer te zien, haalde ik mijn verrekijker boven. Wat een geluk die altijd op zak te hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten