"Wij komen aan in Antwerpen Centraal, eindbestemming van deze trein," schalde onaangenaam luid door de luidsprekers. Niets te vroeg ook, al lukte het deze keer zonder vertraging. Hoewel ik had genoten van het dromen en het zonnetje door het raam, verlangde ik vooral naar wat te eten. Ik had er immers voor de zoveelste keer weer niet bij stilgestaan dat vertrekken voor de middag niet noodzakelijk betekent dat het dat nog niet is als je aankomt. De klok was de twee uur net gepasseerd toen ik me nog maar eens verwonderde over de pracht en praal van het centraal station, en mijn maag liet de ontevredenheid daarmee duidelijk merken. Een tussenstopje bij de Panos leek de enige optie.
Ik twijfelde minutenlang - keuzestress - wat ik zou nemen, om daarna toch maar weer voor 'the usual' te gaan. Zoekend naar de drie euro die het broodje kaas waard bleek te zijn, werd ik verrast door het leukste compliment in zijn soort: "U heeft een leuk jurkje aan". Uit het niets maakte de mevrouw achter de kassa mijn dag nog zonniger. Ik bedankte, voor het broodje én het jurkje en danste met nauwelijks onderdrukte zwierige huppels het station uit. Het was weer zomerjurkjesweer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten