En als je krinkel mist...

Ik wilde erover schrijven. En vertellen. Zooooveel vertellen. Zooooveel schrijven. Werd elke keer ik eraan terugdacht weer ongelofelijk blij. En dat deed me verlangen naar terugblikken, naar schrijven, naar vertellen. Maar ik was moe. Zo moe. Het leek of zelfs dagen slapen niet voldoende zouden zijn om fysiek bij te komen. Daar wacht ik niet langer op. Laat dat slapen maar voor wat het is. Ik ben trots op krinkel, trots op mijn jeugdbeweging, trots op de twee weken die we samen mochten beleven, trots op CHIRO!

En bij. Zo ongelofelijk blij dat ik deel mocht uitmaken van deze geweldige Krinkel 2013. In 2009 ging ik voor het eerst echt mee - na een bezoekje in 1990 in mama's buik en in 1995, 2000 en 2004 aan mama's zijde. Toen was ik al verkocht, genoot ik van de spelen, de massamomenten, leefgroepbinnenpretjes en het groepsgevoel. Nu ik ook de organisatorische kant zag, mocht meedraaien tijdens de voor- en nawacht en zoveel geweldige nieuwe krinkelherinneringen opdeed weet ik het zeker: krinkel for life!

Foto: An Ghysel

Hoewel het fysiek zwaar was - vooral die voor- en nawacht dan - was het de inspanning helemaal waard! Je vergeet het opstaan-om-halfzeven helemaal als je enkele uren later meehelpt een gigantische tent de lucht in de duwen, voelt na tientallen seniors je armen toch niet meer (dus dan nog eens tien?) en neemt het lossen en laden maar voor lief, zolang je met de camion door het veld mag cruisen. Je kan bijna alles aan, springt elke ochtend ietsje meer moe, minder vlot maar toch even blijgezind je bed uit, want je staat er niet alleen voor met topteam chiro aan je zij! Aankomen op de lege landloperskolonie in Merksplas en dag na dag her en der tenten, sjorringen en vlaggen uit de grond zien rijzen: da's geweldig. Elke dag een beetje meer krinkel om je heen zien: da's geweldig. Elke dag meer mensen die er keihard voor gaan: da's geweldig! Of nee: da's chiro.

Als voorzitter kan je dan haast niet trotser zijn. Dan kruip je zonder nadenken (maar toch met de bibber in de benen en blij met beveiligingspakje- en helm) meters- en metershoog een sjorring in om al die medewerkers een hart onder de riem te steken. Om hen vlak voor de aankomst van de 1600 deelnemers te bedanken voor de tijd die ze dagen, weken, maanden en soms zelfs jaren in krinkel staken, voor hun ongelofelijke inzet om van deze krinkel een topeditie te maken en voor hun nooit aflatend engagement. Want 700 mensen die de handen uit de mouwen steken en er blijven voor gaan: da's geweldig. Da's chiro.

Foto: Jens Geeraets

En hoe verder krinkel vorderde hoe trotser ik werd. 't Was genieten om alle leefgroepen enthousiast te zien spelen, om de verbonden alles op alles te zien zetten voor hun activiteiten en inkleding,  en om alleen maar positieve reacties te horen bij de deelnemers. Maar 't was vooral genieten van de vele kippenvelmomenten. De openingsshow for one. Geweldige verdienste van verbond West-Vlaanderen, en ook wij mochten even op het podium. 2300 joelende chiroleden- en leiding toespreken. Omdat het kan. Want wij zijn? CHIRO!

Ook de zangstonde was er boenk op - zoals ze dat zo sappig zeggen in de scheldestad. Een muzikale pluim op de hoed van verbond Antwerpen! Niet stilgestaan en schor van het zingen: meer moet dat niet zijn. Het daaropvolgende indrukwekkende kampvuur verwarmde minstens evenzeer als het kippenvel opwekte. In vlekkeloze organisatie van verbond Kempen trouwens: een topper! En dan was er nog het massaspel van verbond Mechelen dat er vanop afstand ('t was even rushen in het coördinatiecentrum) zalig kleurrijk en heerlijk chiro uitzag. Can't help to repeat: ondergetekende is een zeeeeer trotse voorzitter!

Foto: Jens Geeraets

U hoort 't: krinkel was wauw! Maar wat doe je dan zo, als voorzitter, eens de krinkel bezig is - behalve speechkes geven. Dat vroeg men ons vaak. Zodus: we hielden ons bezig met de VRT uitgebreid rond te leiden (met als resultaat een prachtige reportage), stonden radio 2 te woord, ontvingen de genodigden, het personeel van de groep chiro, en de vrienden van de chiro, hielpen waar we konden en waren vooral trots. Op die 12 geweldige kampkringen die dag na dag meer schitterden. Op die 2300 mensen die krinkel waren. Die geweldig waren. Die chiro waren.

Het slot kwam sneller dan gewild. Voor de gelegenheid staken ze ons in circusdirecteurpakje. Omdat het kon, waarschijnlijk. En omdat de slotavond een cirque mystique zou worden. Een onvergetelijk cirque mystique, voorafgegaan door een stoet van de verbonden, met cirusgepakte voorzitters op kop. Kicken, dat kan ik je vertellen. Absoluut kicken om voorop te lopen, begeleid door de klanken van een muziekkapel die nauwelijks de luid scanderende verbonders konden overstemmen. Een piekje trots. En dan mochten we voor het laatst het podium op. Het fier en nu. Het toespreken. Van "Wij zijn? CHIRO!" "Wij zijn? CHIRO!" "Wij zijn? CHIRO!". Van luider en luider. Van harder genieten dan ooit. Van ontploffen van trots. Want echt: Wij. Zijn. Chiro.

Foto: An Ghysel

Terugblikken brengt eigenlijk teveel fijne herinneringen mee om neer te pennen. Teveel chiro, teveel kippenvel, al kan dat haast niet. 't Was genieten vanaf de eerste nacht in de tent, de eerste keer wassen-in-een-kommetje, het eerste eten-uit-de-gamel, de eerste Klinker lezen. 't Was zelfs bij hard werken genieten. Want we gingen er samen voor. Meer dan 100 procent. Krinkelliedzingend kregen we zelfs met de weinige energie die ons restte de 550 tenten in (en dan weer uit) de camion, speelden we voor menselijke Manitou (want: Manitou, wij zijn een manitou, wij zijn nog lang niet moe *zingt krinkelend verder*) en zorgden we ervoor dat Merksplas er weer bij lag als tevoren. Klaar voor de volgende Krinkel. Bring it on! Eén ding is zeker: ik ben erbij. Maar eerst nog even slapen.

En voor als het niet duidelijk was: Krinkel 2013 u was geweldig!

Midzomermetamorfose

Er schuilt altijd wel
Een wapperende zwaan
Door woord naar voor
getoverd

Een Verderkijker. Van Lotte Van Dijck.
Zij gaf beelden, ik zocht woorden

Efteldingen

Het was Clara-Leens idee. That is "mijn-supercoole-nichtje-van-elf-dat-ook-een-eigen-blog-bijhoudt"s idee: met de nichtjes en neefje(s) erop uit trekken. Zonder ouderlijk geza(a)g. Naar de Efteling. Omdat het kan. En omdat we een coole familie zijn.

Dus daar reden we in alle vroegte. Roadtripgewijs. De drie kids - netjes aangekleed en eftelingklaar na een eveneens ouderloos logeerpartijtje - op de achterbank, copiloot alias zus Kaat naast me. We waren voorbereid voor de lange trip: een trukendoos met strips-tegen-verveling, koekjes-tegen-honger en water-voor-de-dorst pronkte naast me, aangevuld met parate kennis over spelletjes-voor-onderweg. Niet dat we die nodig hadden. De kids hadden gezorgd voor music-for-the-road. En dat zullen we geweten hebben! Katelijne mocht de eerste cd kiezen - een strikte beurtrol was een must. Het werd K3 - dat kon moeilijk anders na hun optreden op Marktrock dat we de dag ervoor meepikten. Volgenden nog: Samson en Gert (Matthijs' keuze) en Glee (Clara-Leen's helden). Lied na lied werd uit vroege volle borst meegekweeld. 

Na nog meer gekweel, een toeristische rondleiding door de Nederlandse dorpen van Kaat, enige verongelijktheid over de Eftelingwegwijzers bij Katelijne ("Maar ik kan helemaal nog niet lezen" - pruillip) en een minutieuze planning van de attractievolgorde door Matthijs (inclusief raadpleging van het plan) doemden de eerste spookjesachtige torentjes voor ons op: we made it! Toen we aan de ingang ook de drie Arendonkse nichtjes terugvonden die er zo te horen een heel busavontuur op hadden zitten kon onze dolle-pret-dag beginnen. 

En wat een dag werd het! Met mezelf als volleerd Eftelinggids voorop - de aandachtige bloglezer merkte bij ondergetekende vast een zeker zwak voor de Eftelwereld op - werd het onvergetelijk sprookjesachtig! We genoten van droomvlucht, verlegden grenzen in Villa Volta, werden weer kind in de speeltuin van Laaf, dwaalden door het sprookjesbos, werden niet allemaal even nat in de piraña en schaterden het uit in carnaval festival. 

En zelfs voor Eftelgewoontedieren als ik waren er nog eerste keren. Zo verkenden we voor het eerst het avonturendoolhof (spannend!), namen we de Efteltrein en propte ik me met Katelijne in een traptreintje. Met acht open monden op rij genoten we van de nieuwe parkshow Ravelijn, en ook de helden in onszelf werden naar boven gehaald. Dappere ridder Katelijne durfde met haar 1.10m "nog zeker duuuuuuizend keer" in Joris en de draak en was duidelijk beledigd dat ze voor de andere wilde attracties te klein was - "En ik probeer steeds maar te groeien he".

En intussen straalde het zonnetje, waren de wachtrijen niet te lang en de suikerspinnen heel erg roze. De Efteling op z'n fijnst. Met het fijnste gezelschap, het fijnste plezier en het fijnste gegrap. Vlak voor zonsondergang pikten we nog een stukje van de fonteinenshow Aquanura mee. Het teken dat onze trip er écht bijna op zat. En hoewel de mondjes anders beweerden, de oogjes vertelden dat de kids best moe waren. Nummer één was in dromenland nog voor we de autostrade opreden (al beweerde hij bij aankomst stellig dat hij niet - niet! - geslapen had), nummer twee volgende al snel. En nummer drie? Initiatiefneemster van dienst en held van de dag? Die werd dankbaar als kussen gebruikt. Het leven van grote zus kan moeilijk zijn.

Het leven van het oudste nichtje trouwens ook: dood en dood op was ik na een dagje op schok met de bende. Maar aan de enthousiaste verhalen die met de laatste restjes energie aan mama en papa verteld werden bij thuiskomst kunnen we alvast opmaken: hier breien we een vervolg aan. Want: wij willen meer nichtjes-en-neefjes-pret!