Oomoe

Het moet gezegd: ik heb de coolste oma op aarde. Een geweldig mens, dat staat buiten kijf, bovendien in het bezit van de leukste omanaam die bestaat: grootmoeke - of oomoe, een fase waar elk kleinkind door moet. Ze loopt ongegeneerd blootvoets door de stad, hangt voor het slapengaan haar lange grijze vlecht aan de haak in de badkamer, heeft een halve bibliotheek in huis en is altijd te vinden tussen schilderdoeken, kleiwerken, kleurpotlodendozen of eender wat anders creatieverigs. Ze is nog steeds figuurlijk kind aan huis bij de tekenacademie - het kasteeltje van die tekenacademie wordt door de kleinkinderen steevast 'Grootmoeke's kasteel' genoemd - en volgt jaar na jaar nog nieuwe lessen, "want je kan nooit genoeg weten". Daarvoor alleen al verdient ze een medaille. Verder verrast ze altijd met leuke weetjes uit de krant, met quotes uit dat boek dat ze laatst las of met sappige verhalen van vroeger.

Vandaag scoorde ik nog snel een ik-vertrek-binnenkort-op-kamp-en-heb-grootmoeke-al-veel-te-lang-niet-gezien-bezoekje. Een beetje schuldig stapte ik over de drempel - de ideale kleindochter zal ik met mijn drukke dagen nooit zijn - en zoals zo vaak vertrok ik weer met enkele grootmoewijsheden en een grote glimlach. En natuurlijk met het voornemen om niet meer zo lang te wachten om nog eens binnen te springen.

De leuke-uitspraken-buit van de dag: "Zeg Lotte, nu las ik in de krant iets over een of ander deeltje. Wel, ik ben ineens maar alles wat ik erover kon vinden in de krant gaan lezen. Gewoon om te kijken of mijn grijze cellen nog werkten en of ik het kon snappen." Gevolgd door diepe bewondering van mijn kant, en een geïnteresseerde: "Ja, grootmoe, ik las het ook, interessant he." Waarop zij: "Ja, kind ik denk dat ik het nu helemaal begrijp: dat Higgsdeeltje is gewoon zoals gelei." Wat hebben we dus vandaag geleerd? Higgsboson = gelei. De waarheid komt uit een grootmoedermond! En anders, hebben we toch weer eens goed gelachen.

We dwaalden zo wat verder in het gesprek, keuvelend, nieuwtjes-vertellend en stilaan zelfs filosoferend - zoals dat gaat als grootmoeders en kleindochters kletsen. Grootmoe bracht me op de hoogte van een filosoof wiens naam me even ontglipt, maar wiens boek haar ten zeerste had kunnen boeien. "Beter dan de kampioenen," werd er gespot. Ze deed zelfs haar plan om hem te stalken en wat vragen te stellen uit de doeken. Wat een heerlijk zotte grijze dame!

Niet veel later kreeg onze bijbabbeltijd zelfs een nog filosofischere wending: "Kind, ge moet eens ooit een rib kneuzen (het resultaat van een poging een zeer zwaar beeld de trap op te heisen, nvdr). Dan hebt ge tenminste tijd. Tijd om twee uur per dag op bed te gaan liggen en na te denken. Alleen, nu zit ik met zoveel vragen." Een lastig parket, kan ik me voorstellen. Al die vragen zonder antwoorden. Zo vroeg mijn liefste grootmoe zich af of ze als ze zo oud zou zijn als ik nu, maar met de levenswijsheid die zij nu heeft, ze dan het leven zou zien zitten. Een antwoord moet ik haar schuldig blijven. Een glimlachje krijgt ze er gratis bij. "Ik zal proberen ook zo wijs te worden als jij, grootmoe," lach ik. "Ochottekes, doet dan maar een muts aan, of ge zijt die wijsheid zo kwijt," grijnst mijn held terug. Ik ben in mijn nopjes, grootmoe iets minder. Schijnt dat lachen pijn doet aan gekneusde ribben.

Onvermijdelijk werd ook haar nieuwste project uitvoerig voorgesteld. Dat ze aan een kruisweg aan het werken is, was al langer bekend.Maar nu was een eerste reeks schilderijen klaar. Een impressie van het Laatste Avondmaal. Vol nieuwsgierigheid haalde ik het doek achter de kast uit. Zes voeten. Op schilderij twee nog eens zes. Ik ben even stil en staar naar het doek. "Wat dacht ge nu" klinkt er vanuit de zetel. "Iedereen schildert toch al de koppen bij het avondmaal. En ge weet dat ik graag eens onder de tafel kijk he." Onder de indruk bestudeer ik het tafereel. Ik merk op dat er wel een hoop vrouwelijke voeten bij zitten. "Wie heeft er ooit gezegd dat er geen vrouwelijke apostelen waren? Kind, dat moet ge nu ondertussen toch weten he." Zo ken ik mijn grootmoeke weer: religieus, maar er niet vies van om de kerk van tijd tot tijd tegen de schenen te schoppen. Held! Of zei ik dat al?

Ja, het moet toch echt gezegd: mijn grootmoeke is geweldig! Blogwaardig al helemaal, dus bij deze...